kramam's fotoblog

Het is altijd goed om een plan te hebben. Zo was het plan om vanochtend eerst een wandeling te maken... Het was wel grijs, dus ik twijfelde een beetje maar ik weet ook dat het ALTIJD de moeite waard is. Dus hup, het thermische ondergoed uit de kast gevist en er op uit! In het bos staken deze wanten parmantig de lucht in. O, die zal het vandaag koud hebben...

Van de sneeuw maakte een paar foto's zonder goed te kijken wat er nu op stond. Dat had ik beter wel kunnen doen, want thuis zag ik dat het hele mooie kristallen waren. Het is ook meer poeder dan sneeuw. Hoe zouden de eskimos dit sneeuwtype noemen?

Met de flitser in de aanslag liep ik langs de boom waar de suikermycena's groeiden. Die waren er niet meer, afgezien van wat oude uitgedroogde exemplaren. Wat ik wel zag waren deze sporenkapsels. Ook heel klein en lastig te zien met het blote oog.

Toen het flitsen weer van alles zichtbaar maakte en ik toch vooral moet oefenen met dat ding, liep ik door naar Friese Veen. Er groeit overal mos maar het is makkelijk als je er niet helemaal gestrekt voor hoeft... dus het liefst op een handige hoogte. Dit is hetzelfde mos, misschien zelfs hetzelfde kapsel, als op de foto van het vorige logje. Ander licht en dus een totaal andere sfeer. De details zijn wel beter zichtbaar. Dat is dan weer een voordeel. Dit kapsel is nog in de groei.

Het komt er zo uit te zien, met gele tandjes aan de voorkant. Dit is gewoon dikkopmos (Brachythecium rutabulum).

Op een bemost afdakje - kon ik lekker op leunen - vond ik deze sporenkapsels. Ze waren niet zo hoog en zagen er nogal koddig uit. Eerst dacht ik dat de vorm het gevolg was van de kou, maar dat zal wel niet. Het lijkt wel of deze een snottebel heeft. En ernaast komt nog een ander kapsel omhoog.

Dit is duidelijk familie... of ze niet helemaal goed gelukt zijn. Misschien is dit een kenmerk van de soort, dat maakt het op naam brengen weer makkelijker. Ik ga eens op onderzoek uit.

Kortom: het was inderdaad weer de moeite waard! Het was best koud en dat voelde ik vooral in mijn vingers. Verder ging het wel. Het was wel zaak om niet te lang op één punt stil te blijven staan. Als ik iets aan het fotograferen ben dan vergeet ik alles en voel ik niets meer, ook niet hoe koud ik het heb of dat mijn spieren er genoeg van krijgen. Dat is nog eens flow...

11 februari
Het groene mos is gedraaid knikmos (Bryum capillare). Het rode mos met de tandjes is gewoon dikkopmos (Brachythecium rutabulum, met dank aan Albertine). De bovenste foto is van mos dat op levende boomschors groeit. Wat dit is moet ik nog uitzoeken.