woensdag 31 juli 2013

Als een lenteochtend


Alles gaat voorbij... zo ook vier heerlijke zonovergoten vakantieweken. En ik had niet verwacht dat ik nog zou vinden waar ik naar zocht. Zeker gisterochtend niet, toen het om 6 uur al waaide en de juffers en libellen al rondvlogen. Tsja... dan maar terug naar de zonnedauw. Bij het middelste vennetje, waar ik meestal aan voorbijloop, stond gras te blinken in het gesluierde zonlicht. Zal ik dan maar een foto van dit gras maken?
En toen zag ik haar hangen, nog drijfnat van de dauw.

Deze foto geeft mij het gevoel wat ik had toen ik net begon met fotograferen. Het voelt als een vroege lenteochtend, de zon net op en alles schittert. Met mijn de neus dicht bij de grond ruik ik de geur van bedauwd gras...

Wat is dit toch een mooie plek om te vertoeven, zo vroeg in de ochtend.

Als je op de eerste foto klikt komt hij groter in beeld. Voor het echte lentegevoel (hoop ik ;-)).


maandag 29 juli 2013

Een glimp

s'Ochtends vroeg op en dan naar de hei is de rode draad van mijn vakantie geworden. Ik had iets voor ogen wat me nog niet helemaal is gelukt, al zie ik er af en toe een glimp van. Dat maakt dat ik het steeds weer wil proberen. Deze foto is daar een voorbeeld van. Op de terugweg zag ik ineens dit blauwtje zitten met op de achtergrond druppels. En dat alles met een beetje tegenlicht. Maar de situatie was niet helemaal ideaal en dat was ook niet op te lossen. Het is dus een glimp en een aanmoediging. Het zal ooit wel eens allemaal op z'n plek vallen.

Zo mogelijk wil ik nog wel iets vervagen of wegklonen maar hier gaat me dat niet lukken. Ik zal geduld moeten hebben.. en een beetje geluk.


Vorige week vond ik deze uitsluipende libel. Ik dacht dat het daarvoor al te laat was. Het is de eerste keer dat ik zoiets zag! Hier heb ik het statief maar even voor gezet. Het hele proces duurt een tot enkele uren volgens libellennet en deze libel is al vrij ver. Is hij dan al voor zonsopgang naar boven gekropen?


Opvallend vind ik dat zijn kop nog onder de dauw zit. Bij alle andere libellen was die al droog. Later vond ik nog een exemplaar in hetzelfde stadium. Ook met dauw op zijn kop (of het is zweten om zover te komen).

Door te spelen met de achtergrond en het licht probeer ik sfeer in de foto te krijgen. Uit de hand heb je dan meer bewegingsvrijheid. Kennelijk een beetje té veel, want de meeste foto's zijn iets bewogen. Lastig is dat.

Dit pantserjuffertje is zijn ogen aan het poetsen. Het lijkt nu net of hij me de gek aansteekt. We bewegen dus allebei, en kennelijk niet dezelfde kant op.

Om mij heen hoorde ik zacht geritsel. Het bleken juffertjes te zijn die met hun vleugels fladderden om het vocht eraf te schudden. Een prachtig geluidje op de stille hei.

Het licht op de achtergrond vind ik hier mooi. Heel helder en toch zacht.

Als een olifant in een porseleinkast, zo voelt het om te manoeuvreren tussen deze fragiele beestjes. Voor je het weet sta je er bovenop. En daar is zelfs een pantserjuffer niet tegen bestand.

Een volgende keer toch ook maar met statief... Kijken of dat beter wil.

Tot slot nog twee libellen. Ik dacht eerst dat het twee dezelfde waren maar hun lijf verschilt. Nu ben ik niet meer zo gespitst op soorten en heb alleen een foto van de zijkant. Thuisgekomen wil ik dan toch graag weten wat dit is, maar kom er niet uit. Het lijkt me een rombout met zijn forse lijf, maar ja...

d.d. 1/8/13 Inmiddels weet ik dat dit de zwarte heidelibel is (Sympetrium danae). En wat extra leuk is, is dat de foto hierboven van een vrouwtje is - en de foto hieronder van een mannetje. Kenmerkend voor deze libel is de zwarte band op de zijkant van het borststuk, waarin drie gele vlekjes staan (bron: Libellennet). 

En deze zit in een wat te aanwezige achtergrond te wachten tot hij helemaal droog is. Zijn lijf is veel smaller dan de rombout hierboven. Toch een andere soort? Ik moet nog even verder puzzelen, tenzij iemand het weet.

Nog een paar dagen vrij. Ik ga mijn geluk nog zeker een keer beproeven. Het punt is dat ik af en toe op 1xcom kijk. Daar staan zulke mooie foto's op.... Dat is het nieuwe streven. Aan mijn apparatuur kan het niet liggen.... en ik hoop dat ik ooit zover kom. En ondertussen blijft het een geweldige bezigheid. Het heeft me al heel wat gebracht.

dinsdag 16 juli 2013

Dauwtrappen op de hei

Weer werd ochtendnevel voorspeld. Ik dacht, nog één keer vroeg op... Maar het was toch weer zo leuk dat ik vast nog wel een keer ga. De blauwtjes waren er nog, op dezelfde polletjes dopheide.

Het oranje in zijn vleugels kleurt mooi met de uitgebloeide hei. Ik heb een aantal foto's uit de losse hand gemaakt maar met statief gaat het toch een stuk beter. Vandaag was er iets minder dauw en bij aankomst zag ik ze al voorzichtig bewegen.

Het licht was heel diffuus, er waren geen schaduwen. De zon kwam er pas later door.


Als je weet dat ze er zijn zie je ze wel. Ze zijn echter klein en zo van voren haast onzichtbaar.


De schapen waren er ook. Tot mijn verrassing kwam er een op mij aflopen, niet zozeer dreigend maar nieuwsgierig. Snel probeerde ik wat foto's te maken. Mijn camera-instellingen stonden niet goed - veel te trage sluitertijd. Ik had geluk dat deze scherp was. Hij heeft weinig ruimte, maar hij stond dan ook vlak voor me.


Een mooie kop. Een foto ruikt gelukkig niet. Pffff...

Een sfeerplaatje van het andere ven. Hier zitten veel libelles.







































De juffertjes waren niet bedauwd. Niet genoeg nevel.

Prachtig hoe ze kleurt met haar omgeving. Ik probeer iets meer van de omgeving mee te nemen, al is een goede close-up vaak ook mooi. Iets voor de volgende keer.


Zelfde foto, andere uitsnede.

Toen zag ik deze heidelibel. Ik kon er alleen van achter en opzij bij. Waarom maak ik dan alleen foto's van de achterkant, denk ik dan als ik allang weer thuis ben... Ik heb bijna nooit een statief mee, maar nu ik hem wel bij me had kon ik dat mooi uitproberen. Stukken beter, al begon het inmiddels een beetje te waaien. Vaak zijn het windvlagen en kun je tussendoor net een foto maken.


De vleugels zijn zo fragiel. Zo te zien is het geen verse libel die nog niet op kleur is en zal dit een vrouwtje zijn van een heidelibel.

Ook het haarmos ziet er nu prachtige uit. De kapsels zijn bijna rijp en sommige hebben hun harige muts al verloren. Als het dekseltje eraf gaat zit daar nog weer een mooie structuur onder. Ik vind die details erg mooi. Het geheel is een wonder van vernuft. De meeste foto's waren te rommelig, maar deze vind ik mooi.


Inmiddels was ik weer op weg naar het eerste vennetje met de zonnedauw en de vlinders. Tussen de zonnedauw stond nog een ander rood plantje. Het doet me denken aan rus, maar ik kan het zo snel niet vinden. Moet nog even verder zoeken.

Tot slot nog een plaatje van nat gras. Ik zag een foto voor me van zo'n achtergrond met daarin een mooie vlinder of zo... Of dat op de hei lukt is de vraag. Er is wel veel te beleven op die plek en waarschijnlijk ga ik nog een keer terug. Want ik wil nog graag wat meer tijd besteden aan de juffers en libelles... en het mos.

woensdag 10 juli 2013

Heideblauw... en dauw

Afgelopen zaterdag was ik bij het Watermolenven. De zonnedauw zat nog in knop, nog even geduld hebben... Wat wel al bloeit is de dopheide. En op die warme namiddag fladderden er talloze heideblauwtjes. Vorig jaar vond ik ze ook in juli, maar niet in zo grote getale.


En tsja, hoe maak je daar nu iets moois van? Het was wel al laat in de middag maar de zon had vrij spel. Met beide handen bezet kon ik alleen gebruik maken van mijn eigen schaduw. De achtergrond valt nog in het zonlicht. Dit is ongeveer wat ik zoek. En dan wat mooiere takjes...


Nog maar eens geprobeerd. De achtergrond is wat rommelig. Het is de kunst om eerst goed zó te kijken en niet meteen door de camera - wat ik nog steeds doe. Ongeduld...  Een beetje draaien om de takjes in de achtergrond wat te ontwijken. Vaak is dat meer geluk dan wijsheid.


Vlinders met dauw fotograferen was al lang een wens. Nu ik wist dat hier veel blauwtjes waren zou ik die 's ochtends terug moeten kunnen vinden. Dinsdag werd ik om vijf uur wakker. De auto's in de straat waren beslagen - een teken dat er voldoende dauw was. Toen ik om half zes wegreed hing de zon als een vuurrode bol boven de horizon. Flarden nevel dreven over de weilanden en soms over de weg. Eenmaal in het bos renden twee marters vlak voor me de weg over. Ik kon hun witte befjes zien. Wat prachtig! De nevel hing ook nog boven het water. Het was een magische ochtend zoals ik ze dit jaar nog niet had meegemaakt.

De blauwtjes zaten bovenin de dophei. Met statief en draadontspanner in de aanslag ging ik aan het werk. Het was stil op het geluid van een krakend takje na... gelukkig waren het alleen maar een paar schapen. We keken elkaar even aan. Goed volk? Ja, goed volk.

Ik heb natuurlijk heel veel foto's gemaakt. Je zou denken dat je met een statief alles wel in de hand hebt maar het was toch lastiger dan ik dacht. Veel foto's zijn leermateriaal maar niet mooi genoeg om te plaatsen. Vaak waren ze te rommelig en bij het nabewerken vond ik ze vaak té hard. Hier heb ik een tijdje op zitten puzzelen en volgens mij ligt het aan de combinatie van al die waterdruppeltjes, een kleiner diafragma en het licht. Het licht was misschien al te hard, ondanks de sluierbewolking. In elk waterdruppeltje zie je de lucht en als je waterdruppels fotografeert is zacht gefilterd licht (als een softbox) het mooist, anders worden het harde knikkers... Ik denk dat ik dat hier ook zie.


Een uitvergroot detail omdat ik het toch wel fascinerend vind, zoveel water op zo'n teer beestje. De foto is omgedraaid. Met nabewerken heb ik in RAW bij alle foto's de verscherping minimaal gehouden om pas op het laatst in photoshop nog een tikje te verscherpen.

Vlak na 8 uur waren ze al zover opgedroogd dat sommige al begonnen te vliegen. Je moet er dus echt vroeg voor op. Als ik de moed kan vatten ga ik binnenkort nog een keer voor de herkansing en al het andere moois op die plek. Het was vroeg, maar o zo de moeite waard!

Wat ik eigenlijk zocht was het gevoel in deze foto. Zacht licht en mooie onscherpe tegenlichtbollen... Met elk nieuw onderwerp is het weer even zoeken en kijken wat werkt en wat niet... Maar ja, als alles vanzelf gaat wordt het maar saai (houd ik mezelf dan voor...).