zondag 8 november 2015

Schimmeltje

Even een zijpaadje. In het bos zat op sommige plekken het mos onder een witte poedersuikerachtige laag. Hierboven is het wel heel erg. Het lijkt wel kerst! Door de lens werden kleine draadjes met een pluimpje zichtbaar. Het leek het meest op een schimmel, maar was dat ook zo?


Op een plek waar het ook onder zat vond ik ze ook op sporenkapsels. Hier kun je mooi de afzonderlijke structuurtjes zien: draadjes met pluimpjes en allemaal even lang.

Om iets meer te weten te komen heb ik ze met een lichtmicrosocoop bekeken. De foto is geen topper maar het laat denk ik wel zien waar het om gaat. Je ziet een schimmeldraad met wat vertakkingen. Het preparaat zat vol met de ovale structuren met drie dwarsschotjes. Bij het pijltje is dat vaag te zien, in het microscoop was het duidelijk zichtbaar. Ik dacht eerst dat het sporen waren maar schimmels kunnen zich ook ongeslachtelijk voortplanten via zogenaamde conidiosporen. Dit zijn vermoedelijk conidiosporen van een ascomyceet.

Een zoektocht op internet bracht me bij het ascomyceten-project van de Nederlandse Mycologische Vereniging. Daar staat een determinatiesleutel, maar die gaat alleen over schimmels met sporen.

Dit schimmeltje zag ik ook op ander mos (zie hier (foto 15)) en altijd wit. Hier houdt mijn zoektocht op.



Verder vond ik nog deze witte coconnetjes van de kleine boskogelspin (Paidiscura pallens) aan de onderkant van een afgevallen eikenblad. Een paar jaar geleden zag ik ze voor het eerst en kon ze toen niet thuisbrengen. Met het vermoeden dat het om een spin ging en de juiste zoekwoorden lukte het nu wel. Opvallend aan deze cocon zijn de puntjes die maken dat het op een Sputnik lijkt (zoals iemand on internet het omschreef).



Deze foto is begin november 2012 gemaakt. De coconnen kunnen talrijke kleine spinnetjes huisvesten. Mooi hoe hij is vastgezet met een draadje. Trouwens... hoe zou de spin die vorm erin krijgen? Met hulplijntjes??

Tot slot ...




... vond ik ook deze oude 'eierdopjes' aan de onderkant van een stukje schors. Een detail uit deze foto laat zien dat in elk eitje een beestje moet hebben gezeten.


Ze voelen plastic-achtig aan, vandaar dat ze nog redelijk waren behouden. De vorm is echter zo gewoon dat er niet op te zoeken valt. Geen idee wat hieruit is gekropen.

Ik heb er echt schik in om dingen uit te zoeken. Het is altijd weer kicken als het lukt. Soms lukt het ook niet... of een paar jaar later!


zondag 1 november 2015

Tengere beukentaailing



In vorige jaren zag ik ze bijna niet en nu struikel ik erover: de tengere beukentaailing (Marasmius setosus). Onder de nieuwe bovenlaag van beukenblad liggen de wat oudere zompige blaadjes. Daar wonen hele families. Het mooie van dit paddenstoeltje is dat hij zich in allerlei bochten wringt en zo iets menselijk krijgt.

Toen ik deze foto zag had ik zin om er wat meer mee te experimenteren. En nu, nu het alweer te laat is zie ik alweer meer mogelijkheden. Zo gaan die dingen...

Zo'n scheve horizon is misschien niet zo geslaagd, toch heeft het wel iets - die twee op de uitkijk.


Deze zijn wel héél erg klein. Ze lijken een lange tocht over de bergen te maken.

Vul zelf maar in: zie je een grotendeels onscherpe foto en een te kleine taailing... of zie je wat ik zie?

Een heerlijk plekje om uit te rusten...

Zwoegen in de brandende zon...

Of onderweg in de woestenij.

De taailingen groeien op losse blaadjes en zijn overal neer te planten. Nu vraag ik me dus af waarom ik niet iets met water heb geprobeerd want dat heb ik altijd bij me. Volgende keer maar weer om denken.
Het is natuurlijk een kwestie van smaak of je dit mooi vindt - het prikkelt mijn fantasie in ieder geval.

Ik heb ook wat meer informatie kunnen vinden over de schimmel die ik overal zie - dat komt de volgende keer.

(Als je op de eerste foto klikt komen ze groter en mooier in beeld)

dinsdag 27 oktober 2015

Plaatjes - op twee na


Een weekje alle tijd om te fotograferen en door de bossen te struinen. Paddenstoelen zijn er nog volop, gelukkig. In de eerste foto heb ik het zachte licht kunnen vangen. De groene kleur komt van een paar blaadjes erachter. Toch iets geleerd!

Langs het pad stond deze mooie paddenstoel met zijn plaatjes fier omhoog. Mijn oog viel erop omdat het licht er zo mooi doorheen schijnt. De omhoog stekende steeltjes en de rode kleur maken dat deze foto me aan gekookte peertjes doet denken (lekker!).

De namen van al dat moois moet ik veelal schuldig blijven maar dit is geloof ik een melksteelmycena.

Ook zag ik de tengere beukentaailing (Marasmius setosus). Tijdens het scherpstellen verscheen daar ineens een springstaartje. Hier zijn twee foto's gecombineerd om beide in focus te krijgen. Het lijkt of ze een wedstrijdje doen.

Een schimmelige honingzwam in de jungle.


Van deze heb ik er veel - kleintjes tussen het blad.


Vandaag was het de hele dag grijs en mistig. Dat is niet zo erg, het licht is dan mooi zacht. Ik besloot naar Vennebroek en De Braak te gaan. Bij De Braak was veel te zien, onder meer deze prachtig gevormde .... mycenas? Bij de voet van de kleinste zie je een wit vlekje...


... dat zijn deze tengere beukentaailingen (die ik nu overal in grote getale zie!). En - wie schetst mijn verbazing - alweer een springstaartje. Hij bleef doodstil zitten en zo te zien zit hij daar al een tijdje (springstaartjespoep?). Deze foto is ook weer een combinatie van drie.


Dit is mijn ding: één kleintje in een kolkende zee van bladeren.


Deze inktzwam stond te dringen tussen allerlei ander paddenstoelen. Hij is nog mooier met zijn hoedje iets uitgevouwen. Misschien moet ik morgen nog even terug gaan. Hoe snel gaat zoiets?


Veel paddenstoelen gaan zo op in de achtergrond dat je ze pas ziet als je er met je neus bovenop staat. Het lijkt me de rechte koraalzwam.


Ik wilde wel iets doen met bokeh en rare schaduwen. Mwah...

En hier heb ik het gevoel op een bed van mos te liggen - wat wel heerlijk is. Verder is hij vrij gewoontjes en de bovenkant is wat krap. Maar toch hoort hij erbij.

Tot slot deze rare zwammetjes die ik volgens mij al eens heb gezien maar hoe heten ze ook alweer? In de grote paddenstoelengids heb ik ze niet kunnen vinden. De naam was heel toepasselijk weet ik nog, maar dat geldt voor veel paddenstoelen. 

Op twee na dus allemaal plaatjeszwammen. 

En dan heb ik de lensbaby nog niet eens uit de tas gehad. Nog veel te proberen!

Als je op de eerste foto klikt komen ze groter en mooier in beeld.


zondag 18 oktober 2015

Van macro naar micro

De zaterdag is mijn bosdag. Het bos bij Drouwen wordt druk bezocht maar op de juiste tijd en een beetje uit de route kun je ongestoord je gang gaan. Het staat vol met allerlei schatten waarvan ik nog maar een klein deel heb ontdekt. Ik hou van dat bos. Dit paddenstoeltje zie ik vaak staan. Het is waarschijnlijk een gras- of dennenkleefsteelmycena. Vaak staat hij in groepjes. Naast alle bruine en beige zwammen springt hij eruit met zijn groenige hoedje met witte rand.


De amethistzwammen hebben hier hun tijd gehad. Van deze paddenstoel heb ik iets sfeervols proberen te maken maar de foto die me het meeste doet is deze, de mislukte! De paddenstoel lijkt op een boom en door de onbedoelde beweging heeft hij iets zachts gekregen en zitten er zwierige lijntjes aan. Doet een beetje denken aan foto's met een lensbaby. (De foto is iets opgerekt aan de onderkant en dat is helaas ook te zien).

Een heel kleintje bij een tunnel van blad.

Het mos blijft trekken, al helemaal met druppels aan. Ik heb niet goed gekeken en zag thuis pas hoe mooi het licht valt op het web van de spin die daar verborgen zit. Een beetje sprookjesachtig.

Hier is de pittenzak aan te pas gekomen om het even netjes te doen. Een optocht van sporenkapsels.

Door de mist was alles nat en zo vond ik deze plantjes (rus?) in een plasje en met hele dikke druppels. Jammer genoeg was het geheel erg warrig en kon ik geen mooier plaatje maken. Maar van zoiets kan ik dan weer erg genieten. Daar lag ik met mijn regenbroek (eindelijk tot inzicht gekomen, en inderdaad: zoveel makkelijker en handiger en vooral: warmer!) half in een plas.


Wat ik mooi vind in een nattig bos zijn de donkere stammen van de beuken. Het blad begint net een beetje te kleuren. Midas Dekkers schreef dit weekend in de Volkskrant over de perfecte herfstwandeling. Schitterend verwoord. Hij pleit alleen voor doelloos wandelen om het hoofd leeg te maken. Misschien weet hij niet hoe leuk het is om in de macrowereld te vertoeven.

Langs het pad vond ik deze gewone vuurzwammetjes (Hycrocybe miniata). Ik dacht: wasplaatjes! Bijzonder! Het vuurzwammetje is echter vrij algemeen, maar wel een schoonheid.

Dit was een grote jongen - ik denk een amanita met zijn gevlekte hoed en rok.


Helemaal gespitst op druppels zag ik ineens weer een klodder aan een blad hangen. Wat een toeval! Vermoedelijk weer larven van een schietmot. En ook nu hingen ze niet boven water. Als ik het goed heb begrepen (wikipedia) zijn deze larven kokerjuffers. Dus misschien vallen ze straks op de grond en verzamelen dan bouwsteentjes voor hun koker. Even verderop zag ik nog een klodder hangen met alleen nauwelijks zichtbare stipjes erin. Ik hoop dat de larven te zien zijn. Ze zijn al in een vrij ver stadium lijkt me.

Ik was op zoek naar de vermolmde stam met draadwatjes om er wat van mee te kunnen nemen. Als je er eenmaal een macrofoto van hebt gemaakt worden dingen in herinnering soms groter dan ze werkelijk zijn. Je ziet het pas als je er met je neus bovenop staat en niet vanaf het pad... Maar gelukkig vond ik ze weer, evenals de gewone wimperzwam (Scutellinia scutellata). Die ziet er trouwens mooier uit als het niet zo nat is.

De draadwatjes zaten nu verstopt - ik vond ze aan de onderkant van een los stukje schors. Deze keer waren de steeltjes te zien. Het peervormig draadwatje dus?

Als ze nog iets jonger zijn moet dat meer doorzichtig zijn. Ik vond hele mooie foto's op internet. Om de draden tussen de sporen zichtbaar te maken had ik iets mee naar huis genomen.

Tussen de sporen zijn de lange draden te zien die de een rol spelen bij de verspreiding. Ze waren geloof ik oranje, maar ik heb de witbalans niet aangepast. Nou ja, het laat zien wat ik wilde zien.

Nog een week en dan heb ik een weekje vrij om me helemaal uit te leven. Ik verheug me erop.

(Klik op de eerste foto om ze groter en beter in beeld te krijgen.)

zondag 11 oktober 2015

Eureka!

Kijken met de ogen van mijn camera kan ik eigenlijk niet. Dat is wat ik me realiseerde toen ik dit zag. Het beste is toch een mooi plekje uitzoeken, neerploffen en door de lens kijken. Ik weet wel een beetje waar ik op moet letten, maar dit kan ik met mijn hoofd niet verzinnen. Of misschien een volgende keer wel....?

Het licht viel op het blad en maakte dat alles in vuur en vlam stond.

En het licht verandert ook voortdurend. Als het er goed uitziet - niet dralen - foto's maken.
Hier zocht ik dus naar - naar deze kleuren!

En wat ik nu ook doorheb is hoe je kunt spelen met iets wat vlak voor de lens zit. De kunst is nu om iets te maken wat aanspreekt en emotie oproept, dat is de volgende stap.

Het blauwpaarse in de achtergrond komt van paddenstoelen die voor mijn lenskap stonden. Wel makkelijk - ik kan mijn camera er zo tegenaan zetten zonder dat ik bang hoef te zijn dat mijn lens vies wordt.

De amethistzwammen hebben hun hoed allemaal uitgevouwen.

Om het effect te kunnen zien heb ik foto's gemaakt met verschillende diafragma's. Hoe kleiner het diafragma (meer scherptediepte) hoe duidelijker de paddenstoelen in beeld komen en hoe meer kleur er ook zichtbaar wordt. Nu was ik blij met dit effect, maar de foto roept niet zoveel op. Dat is toch weer andere koek. Het gaat stap voor stap.

Een heel ander sfeertje weer. Moesten we niet oppassen voor vallende eikels dit weekend?

Hoe klein en onopvallend ze kunnen zijn. Het is dat zijn hoedje glimt.



Een langsrijdende fietser riep: 'Die staat erop!'. Zie, zo kan het ook ;)

Een teer paddenstoeltjes in het mos met een bijzonder hoedje. Ik probeer nog uit te vinden hoe hij heet. Behoort misschien tot de mycena's?

Ik was al vroeg in het bos en het was mistig. Het eerste wat me opviel waren kleine witte plukjes in het zand. Toen ik eens goed keek bleken het schimmeldraadjes te zijn die groeiden op konijnenkeuteltjes. Aan de top van elk draadje zit een zwart bolletje met sporen. Hoewel het amper woei wiegden de draadjes heen en weer. De pittenzak erbij voor een langere sluitertijd heb ik niet geprobeerd.

Ik vind dat toch wel leuk dat ik de laatste weken allemaal dingen vind die ik nog nooit had gezien. Al kwam me dit niet vreemd voor, ik had er al eens iets over gelezen. Het zijn 'dung-loving fungi'. In het Engels klinken veel dingen beter :)

Een kapselend mosje met drup. Als de paddenstoelen het veld ruimen is het weer mossentijd!

Iets anders wat ik zag en ook nog niet eerder heb gezien, ook niet op een blog, waren deze ... schimmels? Het lijkt op rijp, maar zo koud was het niet. Als je goed kijkt kun je misschien nog net zien dat het allemaal hele korte draadjes zijn met waterdruppeltjes. Eerst dacht ik, misschien de voorlopers van de kristalkopjes (zie vorige blog) maar het zit op een ander mos.

Ik val nog steeds voor druppels, zo ook deze op de hoed van een grote paddenstoel.

En toen ik op de grond lag zag ik in de verte dit blaadje oplichten. Het was tijd om naar huis te gaan.

De beste aankoop van dit jaar was toch wel de hoekzoeker. Daar heb ik zoveel plezier van. Nu hoef ik niet helemaal met mijn hoofd op de grond te gaan liggen en dat is veel aangenamer voor de nek. Bovendien kan ik beter kaderen. Op de een of andere manier kijk ik kennelijk niet goed door de gewone zoeker, waardoor er vaak meer aan de bovenkant zit dan ik had bedoeld (en minder aan de onderkant). En, er liepen ook weer twee teken over mijn handen die tussen het blad moeten hebben gezeten. Daar hoef ik mijn hoofd niet te hebben.

Nu had ik ook nog willen experimenteren met de lensbaby, maar daar kwam het niet eens van. Na vijf uren non-stop fotograferen moest ik maar eens terug want ik merk dan dat ik begin te struikelen over takjes en boomwortels en zo. Wat een heerlijke paddenstoelenherfst tot nu toe. Ik geniet er zo van!

Als je klikt op de eerste foto komen ze groter en mooier in beeld.