zondag 29 mei 2011

Soms zie je foto's van anderen en hoop je dat zelf ook een keer te zien. Zo was het ook met deze zwanen. Ik heb er dan ook bijna 200 foto's van gemaakt... Omdat ik niet kon kiezen staan de mooiste in de diaserie hieronder. Als het goed is klinkt er ook een muziekje. Het eindigt te vroeg, maar tot dan is het wel sfeervol.



Het mooiste is het om ze op volledig scherm te bekijken. Dus hier ook nog een link naar Youtube.

Het was mooi om te zien hoe de kleine zwaantjes weer op moeders rug probeerden te klimmen. Nummer vier had er moeite mee. Vooral omdat ma steeds rondjes draaide en het al aardig vol was op haar rug. Na verschillende pogingen en wat gewurm, lukte het dan toch. Het moet een daalders plekje zijn, daar zo tussen die zachte veertjes.

Dat doet me eraan denken dat ik ook nodig in de veren moet (om er morgen weer uit te kunnen).
Dat was lachen met deze snuitkever. Een goed acteur en ik trapte er ook nog bijna in...

Toen hij mij in de gaten kreeg ging hij pardoes 'dood' liggen.

Hij stak al zijn pootjes recht omhoog. Wat grappig was dat ik zag hoe hij een pootje liet zakken en hem toen toch weer schielijk de lucht in stak. Ja, het moest natuurlijk wel echt lijken!

Nou, het was me een dramatisch gezicht. Hij hield het zo lang vol dat ik waarachtig begon te denken dat hij echt dood was. Kan een kever zich dood schrikken? Zelfs bij aanraken vertrok hij geen spier. Niet dat een kever spieren heeft, maar ik bedoel maar!

De voorstelling duurde maar liefst 9 minuten (nu snap ik ook waarom ik vier uur doe over een klein ommetje....). Toen kwam er weer beweging in.

Hij leeft!

Om de testen of dit reproduceerbaar was (klein onderzoekje) liet ik hem nog een keer schrikken. Beetje gemeen...dat wel. Hier had ik veel gehad aan mijn statief. Zo stil zitten ze normaal nooit!

Dit is een vrij forse snuitkever (phyllobius) en zeker wel 10 - 15 mm lang. Hij bivakkeerde in het groen langs het pad.

zaterdag 28 mei 2011

Er is altijd wat te zien. Dacht ik even een frisse neus te halen.... ben ik vier uur weg geweest. En de zon scheen niet eens!

dinsdag 17 mei 2011

Ontelbare malen heb ik rhododendrons gezien en toch viel me nu weer iets nieuws op. Ik had er nog nooit foto's van gemaakt, want die bloemen zijn me eigenlijk te groot. Maar...

De meeldraden vond ik mooi om te zien, vooral toen mijn oog viel op die rare gaatjes.

Door die gaatjes kan het stuifmeel naar buiten. Je kunt hier zelfs nog wat stuifmeel zien zitten, al is het niet helemaal scherp.

Het is net een plechtige bijeenkomst. De (bestoven) stamper zit voor.

Abstract...


Ik ga me maar eens verdiepen in de morfologie van stampers en meeldraden. Voor een macrolens zijn dat dankbare objecten en voorlopig zijn er genoeg te vinden!

zondag 15 mei 2011

Gele lissen vlak na een verfrissende bui. Als dan de zon doorbreekt is het heerlijk fotograferen.

Inderdaad, vlak vóór de zon erbij kwam.

Een stereoplaatje.

Ze staan er fier en gaaf bij. Nog geen spoor van de lissnuitkever, gelukkig!

zaterdag 14 mei 2011

Het is iedere keer weer een verrassing wat je tegenkomt. En ook, wat stil genoeg blijft zitten! Op 30 april zag ik opeens deze libel in het gras zitten.

Omdat je nooit weet of ze weg zullen vliegen begon ik van een afstandje foto's te maken. Gelukkig liet deze zich rustig fotograferen. Zo weet ik nu dat dit de glassnijder (Brachyton pratense) is uit de familie der glazenmakers (Aeshnidae).

De glassnijders komen voor van eind april (hoe is het mogelijk!) tot en met eind juli.

De gele tekening duidt erop dat dit een vrouwtje is. Als eenmaal blijkt dat ze blijven zitten kun je steeds meer proberen en zelfs het stengeltje wat draaien voor een betere compositie.

Ze zat alleen tussen het gras zodat de achtergrond wat druk blijft. Maar ach...

Nog nooit zag ik een libel van zo dichtbij en kon ik zoveel foto's maken. Haar zusje zat een paar stengels verderop. Het zou kunnen dat ze die ochtend waren uitgeslopen en nog niet helemaal vliegklaar waren. Dan heb ik ze de stuipen op het lijf gejaagd. Sorry dames...

maandag 9 mei 2011

Op Koninginnedag heb ik het haarmos nog even opgezocht. Wat er onder het haar zit is inmiddels gegroeid. Tot mijn verbazing zag ik iets hangen. Een dode vlieg?

Het bleek niet dood en waarschijnlijk ook geen vlieg. Hij kijkt eigenaardig uit zijn ogen....

Zijn kameraad een mosje verderop zat er heel wat relaxter bij.

Dit zijn vermoedelijk sluipwespen. Ze hebben geen legboor en dus zijn het mannetjes. Er schijnen erg veel soorten te zijn.

Het mos zal zijn haar nog wel verliezen en dan zullen we zien wat eronder zit. Googelen kan ook, maar zelf op onderzoek uitgaan is veel leuker.

zaterdag 7 mei 2011

Je kunt ze overal vinden. Ze zijn klein en bijna doorzichtig met een huisje dat van parelmoer lijkt gemaakt. Het barnsteenslakje.
Dit slakje had zijn oog laten vallen op de druppel iets verderop.

Door mijn onhandige gemanoeuvreer belandde de drup op zijn huisje.

Misschien was hij daar wel blij mee, je weet het niet... De reis ging wel meteen rechtsomkeer.

Zijn oogjes gingen voortdurend heen en weer. Een toer om ze er goed op te krijgen. Met iets meer afstand werd de scherptediepte groot genoeg.

De macrolens is voor mij als een microscoop. Het onzichtbare wordt zichtbaar. Ik kan er helemaal in op gaan.

Uitblazen en genieten van het uitzicht!

Thuis aangekomen zag ik dat zijn huis een veelkleurig stippenpatroon had. Práchtig!

donderdag 5 mei 2011

Een vrije dag en dus was er tijd voor een fotorondje vanochtend. Genieten.

Doet me denken aan een monnik met een rugzakje.

Alles wat momenteel vliegt ziet er puntgaaf uit. Zelfs de strontvlieg mag gezien worden.

Drie van mijn favoriete elementen bij elkaar: een krul, een drup en tegenlicht.

De wilg heeft zijn taak bijna volbracht. Mooie krulzaadjes...



Dit moet een vergeet-mij-nietje zijn.

Alhoewel... dat ene bloempje 'klopt niet'. Veel te groot.



Ook naar deze langpoot kan ik met plezier kijken, terwijl ik er normaal een beetje van griezel.

En op de valreep nog een juffertje!

Net toen ik de belichting goed had ingesteld kwam ze naar me toe lopen en liet zich uitgebreid aanhalen. Stilzitten en even po(e)seren was er niet bij... maar deze foto is toch nog aardig gelukt.

dinsdag 3 mei 2011

zondag 1 mei 2011

In de hoop nog een mooie waterjuffer te zien, ging ik vanavond nog even een blokje om. Die waterjuffers vond ik niet, dus probeerde ik maar te zien wat was... Zo stond daar ineens een pracht van een paard in het zachte avondlicht.

En een spiegelingetje kan me ook altijd bekoren. Het is goed te zien hoe droog het is geweest.

De bloemen van de beuk hebben hun werk gedaan. Het ligt hier werkelijk bezaaid. Deze trof me omdat hij tussen hemel en aarde is blijven zweven.

Licht tussen het donker.

Hier kan ik ook nooit aan voorbij lopen - een blad dat oplicht door de zon.

Tegenlicht maakt kleine lampjes van de uitgebloeide paardenbloemen.

De beukennootjes groeien als kool. Nog nooit zag ik zoveel bloei. Ligt dat nu aan mij, of is het echt een bijzonder jaar?