Wat een zalige zomerdag! Koffie op een terras aan de Drentsche Aa... En vanavond ben ik toch nog even met de macrolens op stap geweest. Kon het niet laten. Avondlicht, en vooral tegenlicht, is ook erg mooi.

Dit juffertje wist ik nog te snappen. Een snelle blik in de insectengids doet vermoeden dat dit een breedscheenjuffer is. Haar pootjes lijken mij nogal breed, vergeleken met die van de juffers van een paar blogs geleden.

Het zal wel een beproefde tactiek zijn om zo te gaan zitten. Twee lodderige oogjes kijken in de lens. Niet alleen haar ogen maar ook haar grote poten vallen op. Toch een breedscheenjuffer?

Het is dat hij wegsprong, anders had ik hem waarschijnlijk niet eens gezien. Ik denk dat dit de nimf van een sabelsprinkhaan is. Hij had nog geen vleugels, vandaar. Volgens mijn boekje zijn er 6 nimfale stadia. Wat een werk om een mooie sprinkhaan te worden...

Ik had hem gezien en hij mij. Hij probeerde zich te verschuilen. Uiteindelijk zaten we elkaar een beetje aan te kijken. Als fotograaf wil je graag dat je 'onderwerp' een beetje vrij staat, zodat je een mooie dof (depth of focus) met een rustige achtergrond kunt maken. Deze jongen bleef mooi tussen de sprieten zitten, dus dat was lastig.

Voor eerst vond ik het mooi zo en liet hem weer alleen. Misschien zocht hij een plekje voor de volgende vervelling. En daar wil je geen pottenkijkers bij hebben natuurlijk!

Oefening baart kunst, ook met fotografie... Dus heb ik nog maar even op de lissnuitkever 'geoefend'. Het ging me al beter af dan de vorige keren. Dit kevertje was op gateninspectie.

Even kijken... is het wat? Zouden het ook luie kevers zijn? Het is vast makkelijker verder boren in een bestaand gat.

Als je in de foto's naar de stand van de antennes op zijn neus kijkt kun je zien hoe hij ze beweegt. Hij houdt ze mooi in de lucht. Na een korte inspectie ging de reis verder.

Om het plaatje compleet te maken, ook nog een (rommelige) opname van de gele lis.

Nu ik dit kevertje heb 'ontdekt' zie ik hem overal. Het is de lissnuitkever (Monochynus punctum-album), te vinden op de gele lis. Kijk maar eens als je een polletje ziet staan dat er niet meer zo florissant uitziet... Het is een geinig snuitkevertje en verhipte lastig te fotograferen.

Hij is niet snel, maar wel klein en donker. En tot overmaat van ramp verstopt hij zijn snuit graag strak tegen zijn kleine lijfje. Ik kan soms niet goed zien wat nu de voorkant is, laat staan scherpstellen op een van zijn oogjes!

"Moi!" ..... "Moi...." Een lissnuitkever is meestal niet alleen.


Dit kevertje van amper 5 millimeter, doet hier zijn bijnaam 'lissenboorder' eer aan. Zo te zien smaakt het hem goed!

Het wemelt van de waterjuffertjes. Ik zie hier verschillende soorten en dacht even snel te kunnen bepalen wat wat is... maar het is best lastig. Ik denk dat dit lantaarntjes zijn (alleen het laatste segment is blauw). Op de foto's is dat moeilijk te zien. Deze zijn aan het paren en het is een uitdaging om de hele tandem er scherp op te krijgen. En liefst ook nog met een rustige achtergrond.

Dit is het vrouwtje. Omdat ze haar achterlijf zo heeft gekromd, kun je haar vleugels mooi zien.

Dit is een close up van de verbinding tussen het eerste segment van het mannetje met het achterlijf van het vrouwtje...

... en hier zie je de verbinding tussen het achterlijf van het mannetje en het vrouwtje. Hij heeft haar bij haar 'nekvel' met zijn achterlijfstangen.

Met mijn hand probeer ik soms de juffers naar de voor mij goede kant van het riet te sturen. Met z'n tweeën zijn ze wat minder mobiel en het vrouwtje verloor haar grip. Dat mocht de pret niet drukken. Ze bungelt vrolijk in de wind.

Dit spinnenweb vond ik op een nevelige ochtend, midden op het veld. De spin leek even weg te zijn. Misschien zat ze op de zuring te wachten op het ontbijt. Een web bestaat uit verschillende soorten draadjes. Vreemd hoe op sommige stukjes de druppels helemaal ontbreken.

De maker heeft net werk (netwerk...) afgeleverd.

Deze spin wilde een web in het gras maken. De druppels zaten wel wat in de weg.

Tot slot een filmpje van de beeldbank van schoolTV!

Deze olijke snuiter vond ik vanochtend op de vruchtjes van een boterbloem. Het was er maar één, voorzover ik kon zien. Een wonder dat ze me opviel. Het is waarschijnlijk een Curculio venosus of een hazelnootboorder (C. nucum) of eikelboorder (C. villosus). Voor de eerste latijnse benaming vond ik geen nederlandse naam, vreemd genoeg. In dit geval dus een boterbloemboorder. Of ze was gewoon verdwaald.

Ik heb een zwak voor snuitkevers. Ze zijn zo koddig. En ze liet zich goed fotograferen, al ging ze wel aan de wandel. Gelukkig niet al te snel...

Omdat ik het steeltje van de bloem vasthoudt kon ze op mijn hand klimmen. Niet echt de bedoeling. Je krijgt zo wel een indruk van de grootte.

Ik wilde haar weer op een boterbloem zetten. Toen viel ze eerst op de grond, de arme ziel. En daarna pootte ik haar in een rijpe boterbloem, vandaar al het stuifmeel op haar rug. Het leek haar niet te deren. Gelukkig maar! Als je zo een tijdje met zo'n beestje bezig bent, schept dat een band.

Ik vind haar prachtig zo. Dit is mijn eerste 'Curculio'. Hoe je oog kan vallen op één klein beestje in een zee van gras en bloemen... Het is een mirakel!

Met deze foto ben ik heel erg blij. Dit vind ik mijn beste foto tot nu toe. Op 4 juni ben ik om 6 uur 's ochtends op pad gegaan om bedauwde juffers te zoeken. Op het veld waar 's avonds veel juffers vlogen, kon ik ze niet vinden. Uiteindelijk ben ik doorgelopen en vond aan de rand van een ander meertje drie juffers hangend aan een rietstengel. En ik had ook het geluk dat de zon uit de goede hoek kwam. Ik ben er maar voor in het gras gaan zitten. Zo had ik wat stabiliteit.

Dit juffertje vond een pottenkijker niet fijn. Maar ze kon niet zoveel beginnen, met al die druppels.

Soms zie je door je lens ineens iets gebeuren dat je heel graag wilt fotograferen. Maar scherpstellen is sowieso best lastig en helemaal als je opgewonden raakt. Deze juffer had een dikke druppel op haar snuit - ineens. Misschien was het ook wel opzet en had ze dorst. Als mens krijg je het dan plaatsvervangend benauwd.

Met haar poten probeerde ze de druppel te pakken of weg te duwen. Het was een grappig gezicht.

Ik denk dat ze hier haar bek open heeft gesperd. De druppel werkt als een vergrootglas. Ja, juffie... het is géén gezicht.

En dan nog even de juffer van top tot teen. Omdat ze lang en smal zijn is het een kunst om ze over de hele lengte scherp te krijgen. Halverwege zit nog een klein vliegje op een druppeltje.

Ik hoop dat ik deze zomer nog een keer de kans krijg. Naast de snuitkevers zijn dit toch wel mijn favoriete insecten.

Het was een glorieuze ochtend met nevel en zon! Ik had mijn zinnen gezet op juffers met dauw en wist precies waar ik ze kon vinden...

Onderweg vielen me de slakken bovenin het fluitekruid op. Dit had ik eigenlijk nog nooit zo gezien, maar ik was nu ook al om 6 uur buiten. Zo is elk tijdstip weer anders.

Op het veld waar ik gisteren nog struikelde over de juffers, kon ik ze niet vinden. Wel zag ik dit motje. Nog best lastig om in dit licht het scherptepunt te bepalen. Het is me niet helemaal goed gelukt. Ondertussen was ik het ontbijt voor een horde knutjes (ja, daar vertypte ik me zowaar - ik was er al bang voor :-). De kleine prikkers waren hongerig en snel. Probeer dan maar eens rustig een foto te maken. Toen het met de juffers niet lukte, ben ik snel verder gelopen. Vandaag ga ik een antiknutjesmiddel halen.

Kort daarna werd ik toch nog beloond met een paar mooie bedauwde juffers! Die foto's ga ik nog even uitzoeken. En morgen staat de wekker weer om half zes. De dag kan niet mooier beginnen dan op een veld met nevel en gouden zonlicht.

Om een uur of zeven 's avonds zag ik haar rondfladderen in het hoge gras.

Het witje fladderde heel druk, maar ging ook steeds even op dezelfde planten zitten. Dus wachtte ik geduldig af... En zo lukte het om een paar foto's te maken.

Dit blijkt het vrouwtje van het oranjetipje te zijn. In tegenstelling tot het mannetje, heeft het vrouwtje geen oranje tipjes. Ik dacht eerst dat het een Resedawitje was, want daar lijkt ze erg op. Maar als het niet helemaal klopt, klopt het helemaal niet. Weer iets geleerd!

De mooie latijnse naam voor het oranjetipje is Anthocharis cardamines.