Op het eerste gezicht denk je: weer een juffer op een rietstengel.
Maar toen ik er langer naar keek zag ik dat er iets ontbrak...
Dit juffertjes mist het onderste deel van zijn pootjes. En niet van één pootje, maar van alle. Eénbenige sprinkhanen, afgevlogen vlinders en gehandicapte juffertje. Niets menselijks is insecten vreemd. En dat maakt waarschijnlijk dat ik toch een soort verwantschap voel als ik door mijn lens kijk. Raar... maar waar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten