Frosty

Na de euforie vorige week, in de motregen nog wel... ging ik ook nog even naar de suikermycena's (Mycena adscendens, frosty bonnet). Sinds ik ze ontdekt heb is het fotograferen van deze paddenstoeltjes een uitdaging gebleven. Ik weet ze ook maar op één plek te vinden. Zonder statief wordt het niks, dat heb ik inmiddels wel geleerd. En omdat ze zo klein zijn, moet je er zo dicht mogelijk op. Mijn beste truc tot nu toe is zoeken naar exemplaren onderop de stam, dan een toren bouwen van fototas en pittenzak en dan met een draadontspanner - héél voorzichtig - afdrukken met f8, ISO200. Hier is dat aardig gelukt. Ik ben tevreden.
De kleine witte bolletjes op de schors worden ook nog paddenstoelen. Je kunt daar de vlokjes zien die op de hoed achterblijven. De verdikking aan de voet is kenmerkend voor deze soort.

Nu het gevroren heeft hebben ze een echte frosty bonnet. En zo zat ik vanochtend weer bij de boom met m'n tas en pittenzak en dacht.... waarom heb ik nu niet een statief meegenomen? Al vraag ik me wel af of ik dan dicht genoeg bij de boom kan komen. Om ze in het vizier te krijgen moest de pittenzak iets omhoog gericht worden en dat was natuurlijk niet stabiel. Wat zou het heerlijk zijn als je je camera gewoon stil in de lucht kon hangen. Kan iemand even een anti-zwaartekracht camera uitvinden? De foto is niet helemaal wat ik in gedachten had. Als het volgend weekend nog vriest kan ik nog een poging wagen.

Toen ook nog maar wat ijsdruppels met rijp. Een beetje uit de losse hand (pittenzak!), zonder goed op de achtergrond te letten. Het licht in het ijs is mooi.

Zelfde foto, andere uitsnede.

En eentje met de X-factor :-)

Nu begrijp ik wel waarom veel macrofotografen een 150 mm objectief gebruiken. Met een crop-factor van 1,5 wordt 100 mm eigenlijk 150 mm. Alle foto's zijn gecropt, omdat het onderwerp zo klein is. Het is even wennen. Met bloemen en insecten zal dit wellicht een voordeel zijn. En zo sta ik weer met beide benen op de grond. Alle begin is moeilijk, zelfs als je al lang begonnen bent. Daarom is het extra kicken als er dan ineens iets heel moois uitrolt.

Geluk hebben

Een aantal maanden geleden werd het idee geboren om over te stappen naar een full frame camera. Ook wilde ik graag een macrolens met een ronder diafragma, zodat onscherpe lichtpuntjes zoveel mogelijk rond blijven (bokeh). De Canon EF 100mm F2.8 L Macro IS USM heeft negen lamellen en daarmee een ronder diafragma dan mijn huidige 100 mm macrolens van Canon. Zou het verschil het geld waard zijn.... Ik nam de stap. In combinatie met mijn 50D camera zag ik meteen al duidelijk verschil. Het beeld leek helderder en scherper (ik heb geen testjes gedaan). Gisteren ben ik ook overgestapt op full frame en hiermee is het feest compleet!

Hierboven heb ik muisjesmos gefotografeerd met de 50D en de nieuwe macrolens. Het beeld is voor mijn gevoel veel helderder. De glasharen van dit mos lijken op te lichten. Weggedoken tussen de blaadjes zitten de groene kapsels.

Terwijl ik scherpstelde op het kapsel met behulp van de 5x vergroting in live view, kwam er een dun zwart pootje in beeld. Een piepkleine aanwijsstok.

Gisteren heb ik mijn oude camera ingeruild en ik stond te popelen om het uit te proberen. Het was hier vandaag flutweer en half in de regen heb ik opnames gemaakt. Men zei al: 'Je weet niet wat je ziet!' En inderdaad, het is zó prachtig! Wat ga ik hier een plezier van hebben. Deze foto is gemaakt van hetzelfde mos en hetzelfde kapsel. Dit is een uitsnede.

Een ander mosje dat op steen groeit is het gewoon muursterretje (Tortula muralis). Ook die is nu aan het kapselen. Het is nu helemaal niet moeilijk meer om details te zien.

Om te laten zien hoe mooi het kapsel met huikje eruit ziet, nog een uitsnede. Ik kan me niet heugen dat ik het ooit zo haarscherp in beeld had.

Ook de gesteelde haarmuts (Orthotrichum anomalum) stond overal te pronken. Kenmerkend is dat de sporenkapsels ver buiten de bladen uitsteken.

Vandaag heb ik ook nog een detailopname gemaakt. Ook dit is een uitsnede. Het scherpstellen op het kapsel was gewoon een makkie. Ook hier heb ik live view gebruikt. Bij de 50D zat ik altijd nog heen en weer te draaien met de lens om te bepalen waar het nu het scherpst was. Ik dacht dat het aan mijn ogen lag...

Ik kwam er trouwens achter dat je er niet van moet uitgaan dat je automatisch kunt vergroten met live view. De nieuwe Canon 6D heeft wel live view, maar lekker inzoomen en scherpstellen met 5x of 10x kan niet. Dat verbaasde me zeer. Ik kan het eigenlijk niet geloven, zo suf vind ik dat. Voor mij is dat juist het handige van live view. Daarom heb ik ook geen 6D gekocht, want dat was aanvankelijk het plan. Het is de 5D geworden.

En dan had ik vandaag nog een akkefietje dat gelukkig goed afliep. Meestal loop ik met mijn camera in de hand. Maar omdat het vrij glad was op de stenen en ik vorig jaar al een enorme smak in het bos heb gemaakt bóvenop mijn camera - was ik zo wijs om de camera in de tas te stoppen. Dat ging allemaal goed. Verderop - de camera nog steeds in de tas - gleed ik echter uit over een aantal glibberige stenen traptreden. Ik viel pardoes voorover. Wat een geluk dat ik mijn camera nog in de tas had en mijn handen vrij! Ik prijs me gelukkig met alleen een bult op mijn been.