De ochtendstond

Zaterdagochtend wilde ik bevroren druppels fotograferen. Ik hoopte ze te vinden bij De Braak, maar daar was niets te zien en dus moest ik snel op zoek naar een onbeschutte plek. Bij Friese Veen lukte het wel terwijl de zon al ras begon te klimmen. Ik dook snel op het eerste de beste bevroren stukje - geen geduld om nog even verder te kijken. De beste druppels zaten diep verscholen in het gras. Alles wat hoger hing was alweer aan het ontdooien.

Deze winter wil ik daar toch een hele mooie foto van zien te maken. Wat heet: een koud kunstje!

En als je dan toch met natte knieën in het gras ligt... wat een eigenaardige hobby is dit toch.

De volgende stop was het dikkopmos - het groeit overal en heeft verse sporenkapsels. Dit kapsel draagt nog een huikje; het dunne vliesje dat er half af hangt.

Deze is zijn huikje zojuist verloren. Het hangt nog wel aan de steel en wappert vrolijk in de wind. Mossen met een beetje tegenlicht zijn net lampjes.

Dit is waarschijnlijk gesnaveld klauwtjesmos. Het deksel bevat een lange punt - de snavel. Al zie ik niet echt klauwtjes aan het groen eromheen...

Als het deksel eraf valt worden de peristoomtanden zichtbaar. Bij droog weer buigen ze naar buiten en kunnen de sporen verwaaien. Dit mos is heel pietepeuterig. Als je op de foto klikt zijn de tandjes net zichtbaar.

Vorig jaar heb ik me een beetje verdiept in mos. Voor beginners is de Fotogids Mossen een aanrader. Al moet ik zeggen dat ik wel een beetje determineer met de franse slag... Het gaat me vooral om de mooie structuren. Ze zijn zo sierlijk. Heerlijk om naar te turen met je macrolens!

Ratjetoe

Op zondagmorgen heb ik wel vaker dit dilemma: uitslapen of snel het bos in... Vanochtend koos ik voor het eerste maar kreeg om elf uur toch de kriebels. Tegen mijn verwachting in (ik had toch beter moeten weten!) bleek er van alles te beleven en kwam ik tijd tekort... want voor een goede foto moet je toch echt wel even je best doen.

Het paddenstoelenzoeken zit er nog steeds een beetje in. Voor ons is het al jammer, maar hoe moet het zijn voor de slakken? Die lusten er wel pap van en moeten nu ook op zoek naar iets anders.

De suikermycena's (Mycena adcendens) zijn er weer! Het zijn paddenstoeltjes van 1-2 millimeter die op de (bemoste) bast van een boom groeien. Welke boom dit is weet ik niet (hoe suf is dat?!). Het is een hele uitdaging om ze goed op de foto te krijgen en ik moest het even proberen. De komende weken ga ik zeker nog een paar keer in de herkansing.

Voor voldoende scherpte zet ik mijn camera tegenwoordig op een pittenzak, stel scherp via het live-view scherm en gebruik de zelfontspanner (2 sec). Ik heb geen draadontspanner en zo gaat het eigenlijk prima. Staat mijn onderwerp iets hoger dan zet ik de zak op de fototas. Zo kom ik een heel eind. Daarom zocht ik een paddenstoeltje dat onderop de stam groeide. Ik wilde graag natuurlijk licht gebruiken. Ik hoop deze winter een sfeervol plaatje te kunnen maken. Misschien moet ik een list verzinnen...

Vandaag kwam ik er pas laat achter dat er ook nog mooie druppels in het gras hingen. En dat terwijl ik mijn ogen nooit van de druppels kon afhouden! Er was geen wind en met de pittenzak als wapen waren de omstandigheden ideaal... Dat wordt helemaal een feest als ze straks halfbevroren zijn.

Verder zag ik op een afgevallen beukenblad dit hele kleine hulsje (3 mm). Je kunt een klein gaatje zien zitten... Rara, wat is hier uitgekropen? Kenmerkend zijn de puntjes op dit hulsje. Was het een spinnetje?

En ik vond ook nog dit structuurtje. Het is het galappeltje van de beukengalmug (Hartigiola annulipes).

Geen foto's om boven het bed te hangen, maar ik heb me wel weer vermaakt.

Alles gaat voorbij

Het verschil met vorige week was enorm! Het rondje (4 kilometer) ging ook aanzienlijk sneller. Het is even wennen om de blik weer te verruimen en te zien wat er verder nog is (druppels en mos en meer druppels). Het mooie van paddenstoelen is wel dat je op je gemak van alles kunt proberen. Het enige probleem is dan nog dat het licht verbazend snel van plek veranderd. Maar ja... je kunt niet alles hebben!

Ik vond zijn opgekrulde hoedje zo mooi. Ik hoopte steeds een teer inktzwammetje te zien, maar ik liep kennelijk op de verkeerde plekken te speuren. Deze mycena stond, heel handig, op een liggende boomstam. 

Nog een keer met een iets groter diafragma. En ik had natuurlijk nog tig andere foto's gemaakt.

De meeste paddenstoelen waren afgelopen week vergaan tot bruine prut, maar deze doet het met stijl.

Schelpzwammetjes op een los stukje hout. Ze laten zich makkelijk onder de hoed kijken. Mooi hoe de plaatjes zijn gerangschikt. Ik denk dat dit de dennenschelpzwam is (Pannellus mitis). De hoed was als rubber uitrekbaar - een kenmerk van dit zwammetje.

De paardenhaartaailingen (Marasmius androsaceus) zag ik dit jaar voor het eerst - ze waren er vast wel, maar mijn oog was er nog nooit op gevallen. En nu zie ik ze overal! Zo gaat dat vaak. Hier ben ik even goed voor gaan zitten. De zon was inmiddels verdwenen, zodat het licht mooi diffuus was.

Ze groeiden op een stukje losse bast en waren makkelijk van positie te veranderen.

En wat uitgeprobeerd met een kleurtje erachter.

Het volgende project dient zich alweer aan: mos... met sporenkapsels.... en drúppels!

En druppels aan gras....

En ook dit jonge dennenboompje/larixje weet er wel raad mee.

Ben benieuwd wat zich volgende week aandient. In geval van nood kan ik altijd nog korstmossen gaan zoeken. Ik heb er al een boekje van...