Van macro naar micro

De zaterdag is mijn bosdag. Het bos bij Drouwen wordt druk bezocht maar op de juiste tijd en een beetje uit de route kun je ongestoord je gang gaan. Het staat vol met allerlei schatten waarvan ik nog maar een klein deel heb ontdekt. Ik hou van dat bos. Dit paddenstoeltje zie ik vaak staan. Het is waarschijnlijk een gras- of dennenkleefsteelmycena. Vaak staat hij in groepjes. Naast alle bruine en beige zwammen springt hij eruit met zijn groenige hoedje met witte rand.

De amethistzwammen hebben hier hun tijd gehad. Van deze paddenstoel heb ik iets sfeervols proberen te maken maar de foto die me het meeste doet is deze, de mislukte! De paddenstoel lijkt op een boom en door de onbedoelde beweging heeft hij iets zachts gekregen en zitten er zwierige lijntjes aan. Doet een beetje denken aan foto's met een lensbaby. (De foto is iets opgerekt aan de onderkant en dat is helaas ook te zien).

Een heel kleintje bij een tunnel van blad.

Het mos blijft trekken, al helemaal met druppels aan. Ik heb niet goed gekeken en zag thuis pas hoe mooi het licht valt op het web van de spin die daar verborgen zit. Een beetje sprookjesachtig.

Hier is de pittenzak aan te pas gekomen om het even netjes te doen. Een optocht van sporenkapsels.

Door de mist was alles nat en zo vond ik deze plantjes (rus?) in een plasje en met hele dikke druppels. Jammer genoeg was het geheel erg warrig en kon ik geen mooier plaatje maken. Maar van zoiets kan ik dan weer erg genieten. Daar lag ik met mijn regenbroek (eindelijk tot inzicht gekomen, en inderdaad: zoveel makkelijker en handiger en vooral: warmer!) half in een plas.

Wat ik mooi vind in een nattig bos zijn de donkere stammen van de beuken. Het blad begint net een beetje te kleuren. Midas Dekkers schreef dit weekend in de Volkskrant over de perfecte herfstwandeling. Schitterend verwoord. Hij pleit alleen voor doelloos wandelen om het hoofd leeg te maken. Misschien weet hij niet hoe leuk het is om in de macrowereld te vertoeven.

Langs het pad vond ik deze gewone vuurzwammetjes (Hycrocybe miniata). Ik dacht: wasplaatjes! Bijzonder! Het vuurzwammetje is echter vrij algemeen, maar wel een schoonheid.

Dit was een grote jongen - ik denk een amanita met zijn gevlekte hoed en rok.

Helemaal gespitst op druppels zag ik ineens weer een klodder aan een blad hangen. Wat een toeval! Vermoedelijk weer larven van een schietmot. En ook nu hingen ze niet boven water. Als ik het goed heb begrepen (wikipedia) zijn deze larven kokerjuffers. Dus misschien vallen ze straks op de grond en verzamelen dan bouwsteentjes voor hun koker. Even verderop zag ik nog een klodder hangen met alleen nauwelijks zichtbare stipjes erin. Ik hoop dat de larven te zien zijn. Ze zijn al in een vrij ver stadium lijkt me.

Ik was op zoek naar de vermolmde stam met draadwatjes om er wat van mee te kunnen nemen. Als je er eenmaal een macrofoto van hebt gemaakt worden dingen in herinnering soms groter dan ze werkelijk zijn. Je ziet het pas als je er met je neus bovenop staat en niet vanaf het pad... Maar gelukkig vond ik ze weer, evenals de gewone wimperzwam (Scutellinia scutellata). Die ziet er trouwens mooier uit als het niet zo nat is.

De draadwatjes zaten nu verstopt - ik vond ze aan de onderkant van een los stukje schors. Deze keer waren de steeltjes te zien. Het peervormig draadwatje dus?

Als ze nog iets jonger zijn moet dat meer doorzichtig zijn. Ik vond hele mooie foto's op internet. Om de draden tussen de sporen zichtbaar te maken had ik iets mee naar huis genomen.

Tussen de sporen zijn de lange draden te zien die de een rol spelen bij de verspreiding. Ze waren geloof ik oranje, maar ik heb de witbalans niet aangepast. Nou ja, het laat zien wat ik wilde zien.

Nog een week en dan heb ik een weekje vrij om me helemaal uit te leven. Ik verheug me erop.

(Klik op de eerste foto om ze groter en beter in beeld te krijgen.)