Ouderwets genieten

Vrijdagmiddag vlak voor zessen kon ik nog net een nieuwe pittenzak bemachtigen. Ik stond helemaal op scherp voor de paddenstoelen. Om weer eens te kijken in een echt bos, reed ik gisteren naar Drouwen (Boomkroonpad) en volgde de paarse paaltjesroute (heide en vennen). Al met al heb ik vijf uur gedaan over een paar kilometer. Het bos was voldoende open om het licht door te laten en er lag veel dood en vermolmd hout. Voortdurend liep ik van het pad af. Dat een spekzwoerdzwam (Merulius tremellosus) zo mooi was wist ik niet. Deze foto is een echte macro want de structuurtjes zijn klein. Mijn dag was alweer goed!

Terwijl ik her en der in het bos geknield zat, liepen er hordes families met jonge kinderen voorbij. Meerdere malen hoorde ik uit de verte: "Papa, wat doet die meneer daar?...". Gelukkig zien ze nog wel dat ik een foto aan het maken ben. Ik doe dan net alsof ik heel goed bezig ben, al geneer me wel een beetje.... maar dat mag de pret niet drukken.

De pittenzak vind ik een geweldig ding. Je kunt je toestel erop vastklikken met een magneet. Het domme is nu dat ik gisteren ineens de magneet kwijt was! Doordat ik de camera af en toe draaide, was hij kennelijk losgeraakt. Gelukkig zat er nog een in mijn tas. Later gebeurde het nota bene nog een keer. Toen hoorde ik hem vallen. Wat een toestand! Ik mag wel wat beter op mijn spullen letten.

 De pluizige rand van de spekzwoerdzwam vind ik zo prachtig. Dat zag ik pas door de lens.

Vlak voor de ingang naar het stukje met de drie vennen vond ik deze stekeltrilzwam (Pseudohydnum gelatinosum). Stekels! Dat zijn bijzondere soorten. Dit exempaar was al vrij groot. Zijn bovenkant leek sprekend op een judasoor. Later zag ik ze nog een keer, alleen nu veel jonger. Helaas zijn die foto's mislukt. Deze soort is vrij algemeen maar wel kwetsbaar en staat op de rode lijst (soortenbank).

Even inzoomen op de stekels.

Tot slot nog een paarse knoopzwam (Ascocoryne sarcoides). Als er zoveel is te zien (want dit is natuurlijk niet alles) dan kan ik niet meer stoppen. Maar je wordt toch moe en voor een goede foto heb je concentratie en geduld nodig. Bovendien voel je het ook wel als je voor de zoveelste keer een kniebuiging hebt gemaakt en wat wankel overeind begint te komen. Dan is het echt tijd om naar huis te gaan.

Afgelopen maandag vond ik trouwens een teek - op mijn ooglid nota bene! Er is me niets van overkomen, maar het was wel een goede waarschuwing. Ik controleer(de) mezelf nooit op teken na een middagje in het bos. Gisteren zag ik door de lens ook nog een teek voorbij marcheren. Ik heb mijn lesje nu geleerd.