Heideblauwtje

Zondag rond een uur of vier reed ik naar het Watermolenveen bij Drouwen. Het plan was om bloeiende zonnedauw te fotograferen. Maar ik kwam thuis met heel veel foto's van juffers, het heideblauwtje en van dopheide. Vooral het heideblauwtje (Plebejus argus) heeft mijn hart gestolen. Wat een prachtig vlindertje.

Het is dat ze rondvlogen, anders had ik ze niet gezien. Eenmaal geland vielen ze amper op, ondanks de mooie kleuren.

Inwendig roep ik dan 'ga nou 's even op een mooi takje zitten!'. Iets uit de weg buigen gaat niet. Je moet het nemen zoals het komt.

En dan is het nog de kunst om ze evenwijdig aan de lens te krijgen...

Het zachte namiddaglicht maakte het mogelijk om de zon in de vleugels te vangen. Dat was ook wat het blauwtje probeerde. Zodra hij zat spreidde hij langzaam zijn vleugels. Dit blauwtje is niet meer zo piep als ik zo naar zijn gehavende vleugel kijk.

Helemaal blij met zoveel moois en met de nog onvervulde wens van bedauwde vlinders, ging ik vanochtend weer naar het ven. Een onverwacht dagje vrij, dus het was vandaag of niet (of zaterdag, maar het is maar weer de vraag wat voor weer het dan is). Het was er heerlijk. Het zoeken naar bedauwde blauwtjes heb ik echter vrij snel opgegeven. Bang om overal bovenop te gaan staan en zie ze maar eens te vinden... zo klein en vermoedelijk diep verscholen. Ik heb me toen gestort op de dopheide. Een erg mooi plantje en helemaal met wat druppeltjes erop. Dat is voor het volgende blog... Ondertussen moet ik ook even uitzoeken hoe mijn juffers heten.

Die juffers kon ik vanochtend ook niet terugvinden. Fotograferen is één ding... weten wanneer je wat waar kunt vinden is het andere. Het mooiste vind ik het nog wel om te worden verrast. Alsof je een kadootje krijgt omdat je de moeite hebt genomen om te komen kijken.