zaterdag 15 oktober 2011

Toch weer gelukt! Ik loop altijd langs de plek waar ik ze het eerst zag en ga dan even op een steen zitten. Hij verschool zich tussen de rotsen. Het was er vrij donker, maar flitsen scheelde net ietsje.

Het vreemde was dat hij totaal niet schrok van de flits, maar wel van het geritsel van mijn jas. Dan moest ik even geduld hebben voor hij weer tevoorschijn kwam.

Uiteindelijk waagde hij zich zelfs uit zijn veilige omheining en klom omhoog in een rotsspleet.

Hij voelde zich redelijk op zijn gemak en zo kroop ik voorzichtig dichterbij.

Meer oog in oog kon ik niet komen...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten