Het Watermolenveen na een heldere nacht. Dit is een panorama van een aantal foto's. Je ziet dat de toppen van de bomen net worden verlicht door de opkomende zon. En ja... het was een prachtige ochtend met nevel over de velden. Ik kan daar enorm van genieten (even in het groot bekijken, is mooier).
Dit is het stukje waar de juffers in het gras zitten. Het gras heet bochtige smele (
Deschampsia flexuosa). Hoe kon ik dat vergeten... ik vond het altijd zo'n grappige naam. Bovendien zitten er bochtjes in het gras. In het bos liggen veel bomen om. Ze zijn gesneuveld tijdens een van de laatste stormen.
De vorige keer ging het fotograferen zo perfect. Ik dacht dat het nog even dunnetjes over te doen. Maar vaak gaat zoiets met ups en downs. Niet teveel verwachten... dan valt het ook niet tegen.
Al heel lang wil ik een mooie close-up maken van ogen met dauw. Daarvoor heb je een statief nodig en veel scherptediepte (lange sluitertijden). Het mag dus absoluut niet waaien. Ook het juffertje moet zich gedeisd houden en het liefst natuurlijk met allemaal kleine druppeltjes op haar ogen. Ik vrees dat ze al vrij snel beginnen te wrijven zodra de temperatuur het toelaat. Vandaar ook dat er soms enorme druppels aan de poten zitten (vermoed ik). Nou ja, ik vind het nog best een mooi plaatje zo. In de vleugels zijn de bruine pterostigma's te zien. Dit is weer een gewone pantserjuffer (
Leste sponsa).
Behalve juffertjes zat er nog meer verstopt in het gras: zwarte vliegen...
... maar vooral ook sierlijke gaasvliegen: het goudoogje (
Chrysoperla carnea). Hier heb ik geprobeerd om door het gras heen te fotograferen. Helaas zat er toch nog iets voor de lens. Omdat ze zo'n prachtig kleedje krijgen met dauw, wilde ik dat nog eens overdoen.
En hoewel ik dacht dat het goed gelukt was... thuis vond ik het allemaal nogal tegenvallen. De sfeer ontbrak in de foto.
Terwijl ik hier een tijdje geleden toch vreselijk blij mee zou zijn geweest.
Erg is dat toch... Soms moet het ook even liggen om het met een frisse blik opnieuw te bezien.
Hier is de achtergrond egaal geworden. Waarom viel me dat ter plekke niet op?
Na de gaasvlieg ben ik rond gaan neuzen naar andere onderwerpen, inmiddels hongerig nam ik eerst een lekker plakje (Groninger!) koek. Terwijl ik al etend wat heen en weer liep zag ik ineens dit blauwtje. Een kadootje! Ze hing heel stil, evenwijdig aan de grond aan pitrus (?). Uiteindelijk heb ik het statief er maar bijgezet.
De achtergrond is de bodem. Het licht streek net langs de druppels op haar vleugels. Het is een vrij somber plaatje geworden maar dat kon niet anders. De achtergrond maakt het een beetje goed met het toefje roze en oranje van de dophei en nog wat andere schakeringen. Ik ben blij met elk blauwtje dat ik nog vind. Ik heb ze dit jaar gemist.
Na dit succes (dacht ik) mocht ik wel weer druppels fotograferen van mezelf. Het leek me aardig om van alle soorten spinrag een plaatje te maken. In theorie leuk, in de praktijk vrij saai. Dit vond ik dan wel weer grappig. Het is een web vlak boven de grond waarbij netjes om het mos is heen gewerkt. Als een oude boom die midden in een nieuw huis mag blijven staan.
Degene die voor het eerst knikkers heeft gemaakt van glas heeft hier misschien zijn inspiratie vandaan gehaald. Onder sommige hangmatten hingen spinnetjes. Het leek me leuk om ze vanonder het web te fotograferen maar dat was niet te doen. Dan had ik eerst een kuil moeten graven.
Vervolgens heb ik me nog even op de struikhei gestort (
Erica tetralix). Lastig spul - want er zit altijd wel een scheef sprietje tussen in de achtergrond. De kleuren zijn wel heel prachtig. Daar ga ik misschien toch nog eens beter mijn best op doen. Dit zijn allemaal uitsneden. Nou ja, wat is daar eigenlijk mis mee Kram?
Nog een fris plaatje. Druppels, daar word je blij van.
Bijna bij de auto moest ik dit juffertje nog even op de foto zetten. Nu viel me op dat ze toch wel goed zijn gecamoufleerd ook al steken die bolle ogen altijd mijlenver uit. Even wegkijken en ik kon haar haast niet terugvinden.
Al met al vind ik het toch wel een leuke serie geworden. Het moeilijkst vind ik het om een foto te maken waar veel aan te beleven is, die sfeer heeft én waar je niets van af hoeft te snijden. Daar streef ik naar. Maar als dat niet lukt moet je ook een keer tevreden zijn... en daarna weer je lekker op pad om het nog beter te doen.
De paddenstoelen zijn dit jaar vroeg en dus werd het tijd om poolshoogte te nemen bij de aardsterren. Dit jaar hoop ik het vroege stadium te vinden - als ze tenminste weer op dezelfde plek komen. Er was nog niets te zien. In het bos vond ik wel deze eikenbladzwammetjes (denk tenminste dat ze dit zijn). Het is nog wat somber zonder het vurige oranje van afgevallen blad maar ik had de smaak meteen te pakken.
