Plaatjes - op twee na

Een weekje alle tijd om te fotograferen en door de bossen te struinen. Paddenstoelen zijn er nog volop, gelukkig. In de eerste foto heb ik het zachte licht kunnen vangen. De groene kleur komt van een paar blaadjes erachter. Toch iets geleerd!

Langs het pad stond deze mooie paddenstoel met zijn plaatjes fier omhoog. Mijn oog viel erop omdat het licht er zo mooi doorheen schijnt. De omhoog stekende steeltjes en de rode kleur maken dat deze foto me aan gekookte peertjes doet denken (lekker!).

De namen van al dat moois moet ik veelal schuldig blijven maar dit is geloof ik een melksteelmycena.

Ook zag ik de tengere beukentaailing (Marasmius setosus). Tijdens het scherpstellen verscheen daar ineens een springstaartje. Hier zijn twee foto's gecombineerd om beide in focus te krijgen. Het lijkt of ze een wedstrijdje doen.

Een schimmelige honingzwam in de jungle.

Van deze heb ik er veel - kleintjes tussen het blad.

Vandaag was het de hele dag grijs en mistig. Dat is niet zo erg, het licht is dan mooi zacht. Ik besloot naar Vennebroek en De Braak te gaan. Bij De Braak was veel te zien, onder meer deze prachtig gevormde .... mycenas? Bij de voet van de kleinste zie je een wit vlekje...

... dat zijn deze tengere beukentaailingen (die ik nu overal in grote getale zie!). En - wie schetst mijn verbazing - alweer een springstaartje. Hij bleef doodstil zitten en zo te zien zit hij daar al een tijdje (springstaartjespoep?). Deze foto is ook weer een combinatie van drie.

Dit is mijn ding: één kleintje in een kolkende zee van bladeren.

Deze inktzwam stond te dringen tussen allerlei ander paddenstoelen. Hij is nog mooier met zijn hoedje iets uitgevouwen. Misschien moet ik morgen nog even terug gaan. Hoe snel gaat zoiets?

Veel paddenstoelen gaan zo op in de achtergrond dat je ze pas ziet als je er met je neus bovenop staat. Het lijkt me de rechte koraalzwam.

Ik wilde wel iets doen met bokeh en rare schaduwen. Mwah...

En hier heb ik het gevoel op een bed van mos te liggen - wat wel heerlijk is. Verder is hij vrij gewoontjes en de bovenkant is wat krap. Maar toch hoort hij erbij.

Tot slot deze rare zwammetjes die ik volgens mij al eens heb gezien maar hoe heten ze ook alweer? In de grote paddenstoelengids heb ik ze niet kunnen vinden. De naam was heel toepasselijk weet ik nog, maar dat geldt voor veel paddenstoelen. 

Op twee na dus allemaal plaatjeszwammen. 

En dan heb ik de lensbaby nog niet eens uit de tas gehad. Nog veel te proberen!

Als je op de eerste foto klikt komen ze groter en mooier in beeld.

Van macro naar micro

De zaterdag is mijn bosdag. Het bos bij Drouwen wordt druk bezocht maar op de juiste tijd en een beetje uit de route kun je ongestoord je gang gaan. Het staat vol met allerlei schatten waarvan ik nog maar een klein deel heb ontdekt. Ik hou van dat bos. Dit paddenstoeltje zie ik vaak staan. Het is waarschijnlijk een gras- of dennenkleefsteelmycena. Vaak staat hij in groepjes. Naast alle bruine en beige zwammen springt hij eruit met zijn groenige hoedje met witte rand.

De amethistzwammen hebben hier hun tijd gehad. Van deze paddenstoel heb ik iets sfeervols proberen te maken maar de foto die me het meeste doet is deze, de mislukte! De paddenstoel lijkt op een boom en door de onbedoelde beweging heeft hij iets zachts gekregen en zitten er zwierige lijntjes aan. Doet een beetje denken aan foto's met een lensbaby. (De foto is iets opgerekt aan de onderkant en dat is helaas ook te zien).

Een heel kleintje bij een tunnel van blad.

Het mos blijft trekken, al helemaal met druppels aan. Ik heb niet goed gekeken en zag thuis pas hoe mooi het licht valt op het web van de spin die daar verborgen zit. Een beetje sprookjesachtig.

Hier is de pittenzak aan te pas gekomen om het even netjes te doen. Een optocht van sporenkapsels.

Door de mist was alles nat en zo vond ik deze plantjes (rus?) in een plasje en met hele dikke druppels. Jammer genoeg was het geheel erg warrig en kon ik geen mooier plaatje maken. Maar van zoiets kan ik dan weer erg genieten. Daar lag ik met mijn regenbroek (eindelijk tot inzicht gekomen, en inderdaad: zoveel makkelijker en handiger en vooral: warmer!) half in een plas.

Wat ik mooi vind in een nattig bos zijn de donkere stammen van de beuken. Het blad begint net een beetje te kleuren. Midas Dekkers schreef dit weekend in de Volkskrant over de perfecte herfstwandeling. Schitterend verwoord. Hij pleit alleen voor doelloos wandelen om het hoofd leeg te maken. Misschien weet hij niet hoe leuk het is om in de macrowereld te vertoeven.

Langs het pad vond ik deze gewone vuurzwammetjes (Hycrocybe miniata). Ik dacht: wasplaatjes! Bijzonder! Het vuurzwammetje is echter vrij algemeen, maar wel een schoonheid.

Dit was een grote jongen - ik denk een amanita met zijn gevlekte hoed en rok.

Helemaal gespitst op druppels zag ik ineens weer een klodder aan een blad hangen. Wat een toeval! Vermoedelijk weer larven van een schietmot. En ook nu hingen ze niet boven water. Als ik het goed heb begrepen (wikipedia) zijn deze larven kokerjuffers. Dus misschien vallen ze straks op de grond en verzamelen dan bouwsteentjes voor hun koker. Even verderop zag ik nog een klodder hangen met alleen nauwelijks zichtbare stipjes erin. Ik hoop dat de larven te zien zijn. Ze zijn al in een vrij ver stadium lijkt me.

Ik was op zoek naar de vermolmde stam met draadwatjes om er wat van mee te kunnen nemen. Als je er eenmaal een macrofoto van hebt gemaakt worden dingen in herinnering soms groter dan ze werkelijk zijn. Je ziet het pas als je er met je neus bovenop staat en niet vanaf het pad... Maar gelukkig vond ik ze weer, evenals de gewone wimperzwam (Scutellinia scutellata). Die ziet er trouwens mooier uit als het niet zo nat is.

De draadwatjes zaten nu verstopt - ik vond ze aan de onderkant van een los stukje schors. Deze keer waren de steeltjes te zien. Het peervormig draadwatje dus?

Als ze nog iets jonger zijn moet dat meer doorzichtig zijn. Ik vond hele mooie foto's op internet. Om de draden tussen de sporen zichtbaar te maken had ik iets mee naar huis genomen.

Tussen de sporen zijn de lange draden te zien die de een rol spelen bij de verspreiding. Ze waren geloof ik oranje, maar ik heb de witbalans niet aangepast. Nou ja, het laat zien wat ik wilde zien.

Nog een week en dan heb ik een weekje vrij om me helemaal uit te leven. Ik verheug me erop.

(Klik op de eerste foto om ze groter en beter in beeld te krijgen.)

Eureka!

Kijken met de ogen van mijn camera kan ik eigenlijk niet. Dat is wat ik me realiseerde toen ik dit zag. Het beste is toch een mooi plekje uitzoeken, neerploffen en door de lens kijken. Ik weet wel een beetje waar ik op moet letten, maar dit kan ik met mijn hoofd niet verzinnen. Of misschien een volgende keer wel....?

Het licht viel op het blad en maakte dat alles in vuur en vlam stond.

En het licht verandert ook voortdurend. Als het er goed uitziet - niet dralen - foto's maken.
Hier zocht ik dus naar - naar deze kleuren!

En wat ik nu ook doorheb is hoe je kunt spelen met iets wat vlak voor de lens zit. De kunst is nu om iets te maken wat aanspreekt en emotie oproept, dat is de volgende stap.

Het blauwpaarse in de achtergrond komt van paddenstoelen die voor mijn lenskap stonden. Wel makkelijk - ik kan mijn camera er zo tegenaan zetten zonder dat ik bang hoef te zijn dat mijn lens vies wordt.

De amethistzwammen hebben hun hoed allemaal uitgevouwen.

Om het effect te kunnen zien heb ik foto's gemaakt met verschillende diafragma's. Hoe kleiner het diafragma (meer scherptediepte) hoe duidelijker de paddenstoelen in beeld komen en hoe meer kleur er ook zichtbaar wordt. Nu was ik blij met dit effect, maar de foto roept niet zoveel op. Dat is toch weer andere koek. Het gaat stap voor stap.

Een heel ander sfeertje weer. Moesten we niet oppassen voor vallende eikels dit weekend?

Hoe klein en onopvallend ze kunnen zijn. Het is dat zijn hoedje glimt.

Een langsrijdende fietser riep: 'Die staat erop!'. Zie, zo kan het ook ;)

Een teer paddenstoeltjes in het mos met een bijzonder hoedje. Ik probeer nog uit te vinden hoe hij heet. Behoort misschien tot de mycena's?

Ik was al vroeg in het bos en het was mistig. Het eerste wat me opviel waren kleine witte plukjes in het zand. Toen ik eens goed keek bleken het schimmeldraadjes te zijn die groeiden op konijnenkeuteltjes. Aan de top van elk draadje zit een zwart bolletje met sporen. Hoewel het amper woei wiegden de draadjes heen en weer. De pittenzak erbij voor een langere sluitertijd heb ik niet geprobeerd.

Ik vind dat toch wel leuk dat ik de laatste weken allemaal dingen vind die ik nog nooit had gezien. Al kwam me dit niet vreemd voor, ik had er al eens iets over gelezen. Het zijn 'dung-loving fungi'. In het Engels klinken veel dingen beter :)

Een kapselend mosje met drup. Als de paddenstoelen het veld ruimen is het weer mossentijd!

Iets anders wat ik zag en ook nog niet eerder heb gezien, ook niet op een blog, waren deze ... schimmels? Het lijkt op rijp, maar zo koud was het niet. Als je goed kijkt kun je misschien nog net zien dat het allemaal hele korte draadjes zijn met waterdruppeltjes. Eerst dacht ik, misschien de voorlopers van de kristalkopjes (zie vorige blog) maar het zit op een ander mos.

Ik val nog steeds voor druppels, zo ook deze op de hoed van een grote paddenstoel.

En toen ik op de grond lag zag ik in de verte dit blaadje oplichten. Het was tijd om naar huis te gaan.

De beste aankoop van dit jaar was toch wel de hoekzoeker. Daar heb ik zoveel plezier van. Nu hoef ik niet helemaal met mijn hoofd op de grond te gaan liggen en dat is veel aangenamer voor de nek. Bovendien kan ik beter kaderen. Op de een of andere manier kijk ik kennelijk niet goed door de gewone zoeker, waardoor er vaak meer aan de bovenkant zit dan ik had bedoeld (en minder aan de onderkant). En, er liepen ook weer twee teken over mijn handen die tussen het blad moeten hebben gezeten. Daar hoef ik mijn hoofd niet te hebben.

Nu had ik ook nog willen experimenteren met de lensbaby, maar daar kwam het niet eens van. Na vijf uren non-stop fotograferen moest ik maar eens terug want ik merk dan dat ik begin te struikelen over takjes en boomwortels en zo. Wat een heerlijke paddenstoelenherfst tot nu toe. Ik geniet er zo van!

Als je klikt op de eerste foto komen ze groter en mooier in beeld.

Overvloed

Opnieuw was het een prachtige zaterdag. En met zoveel paddenstoelen waande ik me als een kind in een snoepwinkel. Gelukkig weet ik de weg in dit bos aangezien ik steeds van het pad af raak (letterlijk, maar niet figuurlijk ;))

Als je eenmaal op de grond zit zie je steeds meer. Zo vond ik deze slijmzwammetjes groeiend op mos. Ik had ze al eens eerder gevonden maar het is zo lastig om ze scherp of de foto te krijgen. Lang belichten is niet altijd een succes, dan krijg ik toch nog onscherpte door beweging. Misschien omdat ik mijn camera hard in de pittenzak duw om de compositie goed te krijgen waarna hij langzaam weer opveert.... Ja, dat schiet niet op!

Dit is een slijmzwam. Ik kom uit bij de kristalkopjes, maar er zijn verschillende soorten (spitsstelig of vlekkig?) en je moet eigenlijk de sporen bekijken. Die heb ik niet mee... Lijkt me wel leuk om dat een keer te doen. De druppels zijn van de mist. Dat mag ik graag zien.

Het plan was om meer te letten op sfeer, kleur en achtergrond (met een groot uitroepteken). En ik heb gemerkt dat dat makkelijker is met kleine paddenstoelen. Amethistzwammen zijn altijd een dankbaar onderwerp, ook al zijn ze nog jong. Maar ja, die tak erachter vond ik niet mooi. Kon dat weg zonder het rag te vernielen?

Nee dus, weg rag... Maar de zon kwam er ineens bij en zo krijg je dus al dat rood in de achtergrond. Oude beukenbladeren.

Nog iets meer en het wordt haast te druk. Je hebt dit licht wel nodig om speciale effecten te krijgen.

Hier is het alweer wat zachter. Maar waar zijn mijn kleuren?

Een nieuwsgierig bolletje. Mwah...

De tweede verrassing was de vondst van deze hele kleine paddenstoeltjes op een dennenappel. Ik had ze eerder gezien bij http://www.natuurfragmenten.nl/. Het is het gewoon franjekelkje (Lachnum virgineum).

Een uitsnede om ze beter zichtbaar te maken want ze zijn maar 1-2 mm in doorsnede. Ook hier had de mist mooie druppels achtergelaten.

Maar goed: sfeer, kleur en achtergrond (!) en eigenlijk ook voorgrond. Ik heb geprobeerd een paddenstoel op de voorgrond te gebruiken, in dit geval een wat grotere plaatjeszwam. Inmiddels was het licht weer gesluierd en de uit-focus-randjes zijn niet heel duidelijk. Deze is uit de hand geschoten en ik dacht, dit is het! Of.. dit is iets! Maar ik wilde het scherper dus pittenzak er weer bij...

En zoals het me dan vaak gebeurt, zodra ik ga nadenken wordt het er niet beter op - als het gaat om compositie dan.... Ik vind de bovenste beter. En het hele dramatische effect valt me nog wat tegen. Ik ga ik hier nog wel meer mee experimenteren.

Vermolmd hout is een wereld op zich. Zo trof ik alweer een slijmzwam, kleine oranjebruine knopjes dicht opeen gepakt over een groot oppervlak. Ik heb mijn best gedaan maar het blijkt maar weer dat je hiervoor toch echt meer licht nodig hebt. Ik las bij http://bij-duin.blogspot.nl/ dat haar slijmzwamfoto's met een flitser zijn gemaakt. Al is flitsen op nat glimmend spul een kunst op zich. Ik denk dat dit een draadwatje is maar dan zonder steeltje. Ook hiervan heb je veel verschillende soorten.

In de open bolletjes zie je sporen die er onder een lichtmicroscoop erg mooi uitzien. Ik wil de volgende keer toch iets meenemen.

De terugweg loop ik dan langs het pad waar het ook nog vol staat met allerlei moois. Nadeel is dat je een bezienswaardigheid bent voor de fietsers ('Ik dacht: die is niet goed geworden!.... '). Leuk hoor.
Maar goed, maakt het uit - ik vond mijn mooie paddenstoeltje van vorig jaar weer. Lijkt op het geelbruin plooirokje al staat deze niet in groepjes, vorige jaar niet en nu ook niet. Een halve meter verderop stond er nog eentje. Vreemd. Het lijkt ook op de spitscellige donsinktzwam. Volgende keer toch eens beter kijken, want de donsinktzwam staat op de rode lijst. Eerst een foto met een klein diafragma (F2.8)

 Voor meer achtergrond ook een met een kleiner diafragma (F8.0)

En hier hebben de takjes tekening in de achtergrond gebracht (F6.3).

Verder vond ik ook nog een ruige aardtong, de foto is niet de moeite waard. Het grappige is dat ik ze nog nooit had gezien maar de naam meteen in me op kwam. Van al dat geblader in paddenstoelenboeken blijft toch wel wat hangen. Ook de ruige aardtong is een rode lijst soort.

Mijn missie is half geslaagd - ik kom dichterbij dé foto maar hij zit er nog niet bij. Maar wat was het heerlijk gisteren.