zondag 19 april 2015

Lensbaby

Er moet iets veranderen dacht ik bij mezelf - ik wil iets anders proberen. Niet dat al mijn foto's lukken en dat er niets te proberen valt met de lens die ik heb (want hij is geweldig) maar het voelt alsof ik steeds hetzelfde rondje maak. Er zijn steeds minder verrassingen. En er zijn allerlei manieren om daar uit te komen, dat weet ik wel... Maar de simpelste manier voor mij was: een nieuwe lensje. En toen ik weer eens over de website van Andrea Gulickx dwaalde wist ik het. Ik ga een lensbaby kopen! Het is de composer pro met sweet 50 geworden - een goede lens om mee te beginnen - met natuurlijk macroconverters.

Gisteren was het een prachtige dag. Om half 8 was ik op de hei - popelend - het was nog wat nevelig en het mos was berijpt. Om te beginnen was mos niet zo'n handig onderwerp. Er stonden ook veel kleine lariksstruikjes met druppels. Een vreselijk strakke plant. Maar... zelf van iets straks kan deze lens nog iets zwierigs maken. Toen ik dat zag werd ik blij. De foto's zijn niet echt geweldig - dus die laat ik maar niet zien. Na wat geprobeerd te hebben wist ik dat ik andere onderwerpen nodig had. Vlug naar huis dus en hup, naar de Hortus!

Mijn idee was om allerlei ontluikend blad te fotograferen. Hoefde ik ook niet op de knieën... en kon ik mijn wat nettere broek aantrekken. Nou ja, binnen de kortste keren lag ik weer op de grond natuurlijk. Overal stonden bosanemoontjes en die zijn toch wel erg leuk om op te oefenen.


Het moeilijkste met dit lensje is om goed te focusseren. Maar eerlijk gezegd, als ik met mijn 100 mm lens uit de hand met F2.8 en bovenop mijn onderwerp scherp wil stellen, zit ik er ook vaak naast. De enige complicatie nu is dat je de sweet spot moet zien te vinden.

Ik had mezelf al ingeprent dat het misschien helemaal niets zou worden de eerste keer en dat dat dan maar zo was... Maar eerlijk gezegd, ik heb genoten van het fotograferen en het uitproberen en de verrassende resultaten. Niet alle begin is moeilijk..... dus!

zondag 12 april 2015

Speenkruid


Na lange tijd maar weer eens naar Vennebroek en De Braak geweest. Sinds daar van alles is omgehakt heb ik de lol er een beetje af. Het is wel de enige plek waar ik bosanemoontjes weet te vinden en juist nu wilde ik graag het gras in (en niet de hei op). Ik kreeg er geen spijt van. Niet vanwege de bosanemonen, want dat ging me niet zo goed af, maar door het speenkruid (Ranunculus ficaria).


Toen ik ze zag staan dacht ik, wat met bosanemonen kan moet met speenkruid ook kunnen! Het licht viel er zo mooi in. En met speenkruid hoef je minder bang te zijn dat je er bovenop gaat liggen... vind ik tenminste. Speenkruid en anemonen behoren beide tot de Ranonkel familie. Dat ze op elkaar lijken is dus geen toeval.

Ik had altijd moeite om van speenkruid een leuke foto te maken. Geel is lastig. En 's ochtends vroeg zijn ze ook nog niet open. Maar inmiddels was het al half elf en kennelijk warm genoeg.

Achteraf had ik wat beter mijn best moeten doen want de omstandigheden waren ideaal. En als ik naar mijn foto's kijk dan zie ik dat ik niet goed heb opgelet (zeur, zeur). En dus toog ik vanochtend nogmaals richting De Braak. Maar alle bloempjes waren nog dicht (nog te koud) en ze stonden in de volle zon - dus dat werd twee keer niks.

Deze is wellicht wat te druk.

Als het moment zich aandient moet je hem wel plukken! Licht is veranderlijk en omstandigheden variëren van dag tot dag. Wat ik nu wel weet is dat speenkruid zeer de moeite waard is. Ik zal daar een volgende keer niet meer zo aan voorbijlopen met het idee: 'geel... dat wordt niks!'

zondag 5 april 2015

Goede vrijdag 2015

Twee jaar geleden alweer maakte ik deze foto's van gedrongen kantmos. In afwachting van betere opnames heb ik ze nooit geplaatst. Nu dit toch een ratjetoe blog wordt, kunnen ze er mooi bij. En ik vind het zulk leuk spul, vandaar.

Alles was heerlijk fris door de regen (d.d. 14 april 2013 alweer!!). Veel lentegroen is er nog niet, wel zag ik kleine slakjes op een vermolmde boomstam die zich tegoed deden aan mos. Door de lens zag ik ook de knopjes van het gedrongen kantmos (Lophocolea heterophylla). In mijn herinnering waren ze groter, misschien heb ik er al een paar keer overheen gekeken.


Uit de hand fotograferen lukte niet (niet dat ik met mijn hand kan fotograferen, dat zou wat zijn!) en dus werd het stapelen: de pittenzak op de fototas half tegen de boomstam omhoog.




De zwarte knopjes barsten uiteindelijk in vieren en daarbij slingeren spiraalvormige cellen (elateren) de sporen naar buiten. Ik heb daar vorig jaar iets over geschreven. Ik wilde de knopjes naast de rijpe kapsels fotograferen maar kon er geen vinden.


Het blad van gedrongen kantmos bestaat uit twee rijen blaadjes in een plat vlak. De blaadjes hebben een halvemaanvormige uitsparing die naar de top toe verdwijnt.

Zover de foto's uit het archief. Op deze goede vrijdag was het hier prachtig weer. Rustig en zonnig. En dan is het heerlijk om door het bos te struinen op zoek naar kleine schatten. Thuis blijken de foto's dan nog wel eens tegen te vallen maar dat mag de pret niet drukken.

Mos met dauw, daar moest ik even met mijn neus bovenop. De grond kan zo lekker ruiken. Het is geen geweldige foto maar het staat voor een frisse lenteochtend met dauw. En ik zie er opeens een eierdopje in...

Het bleek het grijs kronkelsteeltje te zijn waarin talloze sporenkapsels verstopt zaten - nou... verstopt.... Ik vroeg me af waarom er heel vaak rode dekseltjes, randjes e.d. aan mos zitten. Moet iemand dit zien? Of is het 'toeval'. Mossen kunnen geen water vasthouden en zijn meesters in het vangen van wat er dan wel is - de kleurloze glasharen hebben hier talloze dauwdruppeltjes verzameld. De rode kleur zou iets met bescherming tegen uitdroging te maken kunnen hebben. Wie een mooi filmpje over mossen wil zien moet hier even kijken 'Pflanzenreich Moose'

Vaak zijn er onderweg kadootjes te vinden. Zo vond ik dit hazenpootje. Heel iel en dun stond hij in een stuk omgewoelde aarde. Ik hoop tenminste dat het gewoon zand was... Helaas was er weinig kleur in de achtergrond te bespeuren. Met wat gedraai en mijn hoofd op de grond, kon ik wel het licht vangen. Later bedacht ik dat ik zelf voor wat kleur had kunnen zorgen, maar toen was ik alweer thuis!

En nog een foto vanonder de hoed.

De volgende stop was de kraaiheide, die rond deze tijd bloeit. Het is kleurig, maar strak. Maak daar maar iets moois van. De planten zijn eenslachtig - dus mannelijke en vrouwelijke bloemen op verschillende planten. Dit zijn de mannelijke bloemen. Ik moet dus toch eens kijken of ik de vrouwelijke bloempjes kan vinden. De vruchten ervan heb ik wel gezien.



In juli 2014 vond ik deze bessen. Nu zag ik er een paar, uitgedroogd en zilvergrijs. Dat waren dus de vrouwelijke planten. Daar moet ik nog eens goed kijken waar de stampers zitten.


Mooie rode meeldraden - deze zijn bijna rijp.


Er groeide ook rendiermos. Door de lens zie je details die je met het blote oog makkelijk over het hoofd ziet. Zo vielen ineens de gaatjes in midden in de vertakkingen op. Het zijn 'open oksels'. Nog nooit van gehoord.

In de plas zag ik padden zwemmen. Twee jaar geleden (Paddentrek) had ik het geluk dat ik in het bos was terwijl de padden op weg waren naar het water. Een zeldzaam mooi moment. Ik heb het idee dat ik nu alweer te laat ben, maar misschien trekken ze alleen 's avonds? Het zat er niet vol mee en verschillende mannetjes zwommen nog verwachtingsvol (of wanhopig) rond. Deze foto heb ik flink bewerkt om het stel zichtbaar te maken. Ik heb toch nog maar een polarisatiefilter besteld. Daar wil ik sowieso nog mee experimenteren.

Bij wijze van toetje nog twee stereofoto's. Je moet kunnen scheelkijken om het effect te kunnen zien, maar probeer het niet te lang anders krijg je hoofdpijn! Hier staat uitgelegd hoe het werkt: Stereo-kijken

Nou, dit was het even. Ik hoop dat het morgenvroeg goed weer is, dan neem ik het er nog even van.

Voor iedereen die dit op tijd leest: een hele fijne Pasen!