Vorige week heb ik me weer aangesloten bij een fotosite. Dit keer is het Phodia. Inmiddels kan ik zeggen: het is een aanrader!

Toch weer gelukt! Ik loop altijd langs de plek waar ik ze het eerst zag en ga dan even op een steen zitten. Hij verschool zich tussen de rotsen. Het was er vrij donker, maar flitsen scheelde net ietsje.

Het vreemde was dat hij totaal niet schrok van de flits, maar wel van het geritsel van mijn jas. Dan moest ik even geduld hebben voor hij weer tevoorschijn kwam.

Uiteindelijk waagde hij zich zelfs uit zijn veilige omheining en klom omhoog in een rotsspleet.

Hij voelde zich redelijk op zijn gemak en zo kroop ik voorzichtig dichterbij.

Meer oog in oog kon ik niet komen...

Hoe heeft hij dit nu voor elkaar gekregen? Ik heb die druppels niet op zijn rug gelegd, mocht iemand dat denken. Ik neem het altijd zoals het komt (of niet komt).

Het was waarschijnlijk toch een onhandige last, want hij bleef mooi zitten. Zo kon ik hem ook nog van de andere kant fotograferen en daarbij dankbaar gebruikmaken van mijn eigen schaduw.

Een tijgerende rietkever.

Omdat het toch wel lastig was om hem goed in focus te krijgen, wilde ik de spriet even vastpakken. Maar het riet was helemaal droog en knakte dubbel. De kever kukelde er toen af... Hij zal wel op zijn pootjes terechtgekomen zijn en heeft onderweg zijn druppels vast verloren. Zo kwam het toch nog goed... (hoop ik).

Op 2 oktober 's ochtends vroeg was het nog erg mistig bij Friese Veen. Stil was het echter niet. Ik wist niet hoe mooi het geluid van ganzen die opstijgen vanaf het water kon zijn.

Als je snel kijkt, lijkt het op deze foto net of de middelste gans zijn kop naar de camera heeft gekeerd. Zou dat de functie zijn van zijn witte wangen?

Je kunt op allerlei manieren naar de natuur kijken. Soms is een vorm alleen al mooi. Tenminste... ik vind het mooi.

Herfstversiering.

Vorig weekend heb ik me helemaal uitgeleefd. Het was zulk prachtig weer! En overal hingen druppeltjes aan. Zelfs een gesneuveld insect krijgt zo iets verstilds. Zou hij verstrikt zijn geraakt in het rag? Het valt me op dat er enorme hoeveelheden rag rondhangen waar geen spin meer naar omkijkt. Een mijnenveld voor rondvliegende insecten, want bijna alles is ermee bedekt. Wij mensen zijn niet de enigen die er een rommeltje van maken. Al is het op mistige ochtenden wel weer een mooi gezicht.

Toevallig kwam ik via via op de fotoblog-website aminus3 terecht en ik denk erover om lid te worden. Al weet ik ook dat actie reactie is en dat er gauw veel tijd in gaat zitten. En het kan verslavend werken, zodat je te lang achter je computer blijft zitten.

De mijne doet het dus nog. Het probleem zit 'm in de communicatie tussen pc en nieuw beeldscherm. Mijn nieuwe beeldscherm beklaagt zich erover dat hij geen signaal krijgt en zegt dan: 'Ik ga weer slapen! Het duurt me te lang.' Gelukkig heb ik mijn oude scherm nog. Die is wat makkelijker in de omgang...

Gras, maar nu met druppels.

Ik hoop dat dit niet mijn voorlopig laatste upload is. Mijn computer heeft kuren. Al kan het ook het beeldscherm zijn. Altijd eng zoiets. Want er komt een moment dat het fout gaat - is mijn ervaring. Van mijn foto's heb ik gelukkig een back-up.

Een spin op hoge poten zonder een druppel op zijn lijf! Zou hij waterafstotend zijn of gewoon heel lichtvoetig?

Druppels kunnen me nog steeds bekoren. Dit is een pluisje van het een of ander, gevangen in bloeiend riet. En een onvermijdelijk draadje rag... Hoe nijver al die spinnetjes de afgelopen tijd zijn geweest was dit weekend goed te zien. Alles was er mee bedekt. Is daar niet iets slims mee uit te halen?

Deze langpoter heeft een rare houding. Mij lijkt het net of hij een zwaantje aan de ringen doet.

Misschien komt het omdat hij ze niet alle zes heeft?

Sierlijk in al zijn eenvoud, bloeiend gras.

Als toch elke ochtend het licht zo'n kleur had... Dit beukennotendopje lijkt een wolkje goud uit te blazen.

Hoe reist een slak? Weet hij de weg of is het iedere keer weer een verrassing waar hij uitkomt? Heeft hij net zijn favoriete ontbijtstekje bezocht? Je weet het niet he... Ik vraag me dat wel eens af als ik ze zo bezig zie.